Όταν στην Ελλάδα «πασοκοποιήθηκε» ολόκληρο το πολιτικό
σύστημα, αυτό ήταν το τέλος της εμφυλιοπολεμικής περιόδου και η αρχή του τέλους
της μεταπολίτευσης. Φτάσαμε στο σημείο σήμερα το ΠΑΣΟΚ να κινδυνεύει να μην
μπει στην Βουλή, αλλά η κληρονομιά του να έχει διαπεράσει το σώμα τόσο της ΝΔ
όσο και του ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς να εξαιρούμε βέβαια και τα υπόλοιπα μικρότερα
κόμματα, μηδέ της Χρυσής Αυγής εξαιρουμένης. Όλοι γίναμε ΠΑΣΟΚ, αλλά τότε
ανακαλύψαμε ότι αυτό ήταν και το τελευταίο στάδιο πριν από την κατάρρευση του
νεοελληνικού κράτους. Στον υπόλοιπο κόσμο ήδη είχε συντελεστεί το τέλος του
Ψυχρού πολέμου με την κατάρρευση του Ανατολικού Μπλοκ και ήδη ο «νικητής», η
Δύση έμπαινε σε φάση παρακμής.
Εντός της χώρας, η «πασοκοποίηση» είχε ως αποτέλεσμα να
μεταβληθεί ολόκληρη η χώρα σε ένα ατελείωτο αλισβερίσι που μεγέθυνε ακόμη
περισσότερο τους πελατειακούς μηχανισμούς… Η κύρια δύναμη που κινούσε τα πάντα
ήταν η φρενίτιδα του «καταναλωτισμού». Αυξήθηκε το ΑΕΠ όχι αποκτώντας ένα
καλύτερο, παραγωγικότερο και αποτελεσματικότερο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα,
αλλά «φουσκώνοντας» την κατανάλωση,- το πώς το ξέρετε; Με δανεικά. Ενώ λοιπόν
ήδη στον υπόλοιπο δυτικό κόσμο γραφόταν στην βιτρίνα του το «ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ»
εμείς προετοιμαζόμασταν για ένα «αναπτυξιακό μπουμ»!!! Κούνια που μας
κούναγε!!! Σαφώς και βρισκόμασταν σε άλλο μήκος κύματος, σαφώς και δεν ήμασταν
προετοιμασμένοι γι’ αυτό που έρχονταν. Όταν ξέσπασε το 2008 η κρίση στην
Αμερική, οι εδώ πολιτικοί ταγοί διαβεβαίωναν ότι η δική μας οικονομία δεν
αντιμετωπίζει κανένα κίνδυνο, γιατί όπως έλεγε ο Γιώργος Αλογοσκούφης (διδάκτωρ
της Οικονομικής Σχολής του Λονδίνου (London School of Economics), τρομάρα του)
η Ελλάδα έχει «ελαφριά οικονομία». Αποδείχθηκε και στην πράξη, διαθέταμε μια
οικονομία «φελλό» με ότι αυτό συνεπάγεται, για τους συντελεστές της…
Η ελληνική οικονομία λειτούργησε, όπως και το πολιτικό
σύστημα, ως βαμπίρ, ρουφούσε αίμα (χρήμα) απ’ όπου μπορούσε για να επιβιώσει.
Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα, για να επιβιώσει «ρουφάει το αίμα» όσων πέφτουν
στα δίχτυα του, κάθε σκέψη για υπέρβαση είναι μάταιη, αν δεν τελειώσουμε με
αυτό το τερατούργημα. Όλα τα’ αλλά είναι απλά λόγια. Το πηγάδι από το οποίο
αντλούσαμε νερό, έχει αρχίσει να στερεύει, η υπεράντληση φέρνει τα γνωστά
αποτελέσματα. Όπως κάθε πηγή, αν δεν την καλλιεργείς, δεν μπορεί να σου δίνει
συνεχώς ύδωρ. Ο εκσυγχρονισμός του βαμπίρ, αποδείχθηκε ότι είναι μια μεγάλη
αυταπάτη. Εδώ χρειάζεται ένας «Άγιος Γιώργης» που με το δόρυ του θα σκοτώσει το
τέρας και θα απελευθερώσει το ρέον ύδωρ της πατρίδος μας. Η μεταφορά ελπίζω να
γίνεται αντιληπτή.
Θεόδωρος Α. Σπανέλης
