Αυτός ο τόπος δοξάστηκε όποτε υπήρχε ομοψυχία και ομοθυμία
των πολιτών για να αντιμετωπίσουν έναν εξωτερικό κίνδυνο και ατιμάστηκε με τον
χειρότερο τρόπο όταν τα οικεία συμφέρονταν έσπειραν τον διχασμό. Από την
αρχαιότητα μέχρι σήμερα, υπάρχει μια αδιάκοπη συνέχεια με γεγονότα ντροπής που
την συνθέτουν αδελφοκτόνοι πόλεμοι. Το τέλος της αρχαιότητας γράφτηκε με τον
πελοποννησιακό πόλεμο και το τέλος της βυζαντινής αυτοκρατορίας με εμφύλιους
πολέμους που άνοιξαν τις πύλες της Ευρώπης για τους Οθωμανούς. Η Ελληνική
Επανάσταση του 1821 μετρούσε μέρες λόγω του εμφυλίου πολέμου των Ελλήνων
οπλαρχηγών και αν δεν επενέβαιναν οι μεγάλες δυνάμεις στην ναυμαχία του
Ναβαρίνου, σήμερα δεν θα γιορτάζαμε την 25η Μαρτίου. Το ίδιο συνέβη
και αργότερα με τον Εθνικό Διχασμό του 1916 που οδήγησε λίγα χρόνια μετά, στην
μεγάλη έξοδο του ελληνισμού από τα πατρογονικά εδάφη της Μ. Ασίας… αλλά και
πάλι δεν σταματήσαμε. Όταν το 1945 η Ευρώπη πανηγύριζε για την ήττα του
Ναζισμού και προσπαθούσε να μαζέψει τα συντρίμμια της, εδώ επωαζόταν ένας ακόμη
διχασμός που οδήγησε στον αιματηρό εμφύλιο του 1946 – 1949. Και πάλι δεν βάλαμε
μυαλό. Το 1974 μια ενδοελληνοκυπριακή διαμάχη άνοιξε την πόρτα για τον Αττίλα
και την ώρα που στην Μεγαλόνησο οι Έλληνες θρηνούσαν για την καταστροφή που
προκάλεσε ο εθνικός διχασμός, στην Αθήνα εμείς πανηγυρίζαμε την πτώση της
χούντας. Συναμφότερον, που λέει ο Κώστας Ζουράρης ή αν προτιμάται χαρμολύπη,
για ακόμη μια φορά είχαμε ένα επεισόδιο όπου ο «σκοταδισμός» συγκρούστηκε με
τον «φωταδισμό», ποιος κέρδισε; Δεν ξέρουμε, σίγουρα γνωρίζουμε όλοι, πολλοί
καλά, ότι σε όλες τις περιπτώσεις που αναφέραμε – και δεν είναι οι μόνες – έχασε
ο ελληνικός λαός.
Βλέπουμε τα τελευταία χρόνια να σπέρνονται νέοι διχασμοί
στην ελληνική κοινωνία, κεντρικά σημεία αναφοράς, ο ρατσισμός, ο εθνικισμός, οι
προδότες, οι πουλημένοι στους ξένους, οι εθνικοί μειοδότες κ.λ.π. Δεν χάνουμε
την ευκαιρία, ένα ζήτημα που απασχολεί την κοινωνία να λαμβάνει τέτοιες
διαστάσεις και να δημιουργείται εκείνο το κλίμα, που ένα τυχαίο γεγονός μπορεί
να πυροδοτήσει μια σύρραξη. Όταν ανακύπτει ένα πρόβλημα έχουμε δύο επιλογές, η
μια να σταθούμε στο πρόβλημα και η άλλη να σταθούμε στη λύση του. Εμείς
επιλέγουμε το πρώτο. Γιατί συμβαίνει αυτό είναι ένα ζητούμενο της οντολογικής
μας ταυτότητας και δεν αναφερόμαστε μόνο στον νεοέλληνα αλλά συνολικά στην
ιστορική μας ταυτότητα. Αν για κάποιους υπάρχει μια συνέχεια της ελληνικής
φυλής από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα που στηρίζεται στις στιγμές μεγαλείου και
ανδρείας, άλλο τόσο υπάρχει και μια δεύτερη, που απαρτίζεται από εμφύλιες
συγκρούσεις και πράξεις ντροπής. Αν συνειδητοποιήσουμε ότι αυτό μας έχει
κουράσει και μας έχει κοστίσει πολύ ακριβά, ίσως είναι ώρα να αναζητήσουμε μια
υπέρβαση αυτής της κατάστασης, γιατί αφορμές για εμφύλιες συγκρούσεις πάντα θα
υπάρχουν…
Υ.Γ. Εννοείται ότι η σύγκρουση της Χρυσής Αυγής με τον «προοδευτικό»
δήμαρχο Αθηναίων κ. Καμίνη και ο λιθοβολισμός της «συντηρητικής» Κικής Δημουλά
από θεματοφύλακες του προοδευτισμού είναι ταυτόσημα γεγονότα.
Θεόδωρος Α. Σπανέλης
