Χωρίς να υπάρχει κάποια φανερή συσχέτιση, φαίνεται ότι η κατάρρευση των βάσεων εισαγωγής στα ΤΕΙ και τα ΑΕΙ και της οικονομίας πάνε μαζί. Ίσως όμως και το μόνο κοινό που υπάρχει μεταξύ των δύο να είναι το γενικό κλίμα καταρρεύσεων που έχει δημιουργηθεί και το οποίο απλώνεται όπως ένα τσουνάμι. Παρασύρει τα πάντα στο διάβα του, μη μπορώντας σχεδόν τίποτα να του αντισταθεί…
Από τα πρώτα πράγματα που μαθαίνει όποιος σπουδάζει την οικονομική επιστήμη είναι ότι οι πιο άδικοι φόροι είναι οι έμμεσοι, δηλαδή αυτοί οι φόροι που συνδέονται με την κατανάλωση αγαθών και υπηρεσιών. Η αδικία έγκειται ότι για παράδειγμα τον φόρο του 23% στο σουβλάκι ή το αναψυκτικό θα τον πληρώσει το ίδιο αυτός που έχει μηνιαίο εισόδημα 500 ευρώ και αυτός που έχει 5.000 ευρώ. Η αναλογία όμως του φόρου στο σύνολο του εισοδήματος δεν είναι το ίδιο και για τις δύο περιπτώσεις. Στην πρώτη περίπτωση, του χαμηλόμισθου, είναι ένα δυσβάσταχτο βάρος ενώ στην δεύτερη περίπτωση, του υψηλόμισθου, είναι μια απειροελάχιστη επιβάρυνση. Γι’ αυτό και είναι άδικο το μέτρο. Όχι μόνο αυτό αλλά και επιπλέον είναι ένα μέτρο που προάγει την φοροδιαφυγή. Ένας υψηλός συντελεστής φόρου κάνει πιο ελκυστική την φοροδιαφυγή, γιατί είναι πραγματική πρόκληση για ένα επαγγελματία που παραπαίει οικονομικά να κρατήσει τα χρήματα και να μην προχωρήσει στην απόδοση τους προς το δημόσιο ταμείο.
Το δικαιότερο σύστημα είναι η φορολόγηση με βάση το εισόδημα και την περιουσιακή κατάσταση του καθενός, γι’ αυτό κάθε πολιτεία που σέβεται τους πολίτες προσέχει να διατηρεί χαμηλή την αναλογία έμμεσων και άμεσων φόρων. Όταν αυτό δεν συμβαίνει τότε έχουμε δείγματα που υποδηλώνουν όχι απλά την κατάρρευση της οικονομίας αλλά και του συνόλου του κρατικού μηχανισμού, αφού δεν είναι σε θέση να ασκήσει μια δίκαιη φορολογική πολιτική. Αυτό ζούμε σήμερα με το σύνολο των δυσβάσταχτων φόρων που καθημερινά προστίθενται στο πορτοφόλι μας.
