Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία ο Δίας αφού μετέτρεψε την κόρη του Αίολου σε πτηνό, τις πρόσφερες λίγες ημέρες καλοκαιριάς στην καρδιά του χειμώνα, για να μπορέσει να γεννήσει τα αυγά της. Από αυτό τον μύθο προέρχεται η έκφραση αλκυονίδες ημέρες, για να δηλώσουμε τις λίγες
ημέρες με καλοκαιριά, κύρια τον Ιανουάριο μήνα. Αυτός είναι ο κανόνας, εκεί προς το τέλος του Ιανουαρίου να βγαίνει ο ήλιος και να ζεσταίνει λίγο παραπάνω τους ανθρώπους για να αντέξουν και να βγάλουν το υπόλοιπο του χειμώνα. Με άλλα λόγια είναι μια δωρεά του Θεού προς τους ανθρώπους για μια μικρή ανάπαυλα, για να ανασυνταχθούν και να συνεχίσουν την υπόλοιπη, δύσκολη πορεία μέσα στην μακριά νύχτα του χειμώνα. Οι μέρες αυτές είναι μια μικρή σπίθα ελπίδας ότι δεν έχουν χαθεί τα πάντα κάτω από το βαρυχείμωνο και ότι είναι κοντά η ημέρα που θα ανοίξει ο καιρός και θα χαμογελάσει και πάλι ο άνθρωπος…Φέτος, δεν είναι έτσι τα πράγματα, οι αλκυονίδες ημέρες δεν μας ήρθαν και μαζί τους δεν ήρθε και εκείνος ο σπόρος ελπίδας ότι λίγο ακόμη να αντέξουμε και τον βγάλαμε το χειμώνα. Φέτος περισσότερο από κάθε άλλη χρονιά, ο χειμώνας είναι πιο βαρύς, πιο χαμηλές οι θερμοκρασίες, πιο δύσκολη και πιο ακριβή η θέρμανση, πιο πολλοί οι συνάνθρωποί μας που βρίσκονται πλάνητες, ανέστιοι και πένητες. Κι όλα αυτά χωρίς ελπίδα. Η ανθρώπινη ψυχή λυγίζει κάτω από το βάρος της παγωνιάς, αλλά αυτό δεν είναι το χειρότερο, το χειρότερο είναι ότι ενώ συμβαίνει αυτό δεν βλέπει φως, δεν βλέπει ελπίδα. Παντού ματαιότητα και απογοήτευση και όσο δεν παίρνουμε το μάθημα που πρέπει η πραγματικότητα θα γίνεται πιο ζοφερή.
Ζούμε μια σύγχρονη ελληνική τραγωδία όπου όπως φαίνεται θα μας φτάσει μέχρι τέλους, μέχρι του σημείου που θα νοιώσουμε ότι έχουμε ξεπεράσει τα όριά μας. Το γενικότερο αίσθημα είναι ότι τα περάσματα όλο και περισσότερο στενεύουν και ποια μόνο ένα θαύμα, μια επέμβαση του από μηχανής Θεού μπορεί να προσφέρει την λύτρωση. Ακόμη και αυτό για να συμβεί, πρώτα θα πρέπει να το ζητήσουμε… Νομίζουμε ότι αυτή η στιγμή δεν αργεί. Για να το διατυπώσουμε διαφορετικά, για να ελπίσουμε και πάλι, θα πρέπει να εξαντλήσουμε την απελπισία μας και μάλλον αυτό δεν έχει συμβεί, ακόμη.
