Όσο πιο γρήγορα το πάρουμε απόφαση τόσο πιο γρήγορα θα
βρούμε το δρόμο μας και τον βηματισμό μας. Το σημαντικότερο που πρέπει να
πάρουμε απόφαση είναι ότι τα ψέματα τελείωσαν…
Τα τελευταία χρόνια καταφέραμε να κάνουμε το ψέμα τόσο δυνατό που πιστέψαμε
ότι είναι αλήθεια, δυστυχώς για εμάς όμως το ψέμα όσο και να το θρέψεις αλήθεια
δεν γίνεται ποτέ, πάντα θα είναι ένα ψέμα και τίποτα περισσότερο. Ζήσαμε μέσα
σε ένα συλλογικό ψέμα που μας δημιούργησε μια εικονική πραγματικότητα, η οποία
έσκασε ως μια απόλυτα φυσιολογική φούσκα…
Κύρια η τελευταία δεκαετία ήταν γεμάτη από μεγάλα ψέματα και
χαμένες ευκαιρίες. Έτσι φάγαμε το
μεγάλο
ψέμα του χρηματιστηρίου, γιατί δεν μπορούσαμε να ομολογήσουμε, ούτε στον εαυτό
μας, ότι από τον κοπανιστό αέρα δεν παράγεται πλούτος, το μόνο που μπορείς να
παραχθεί είναι ακόμη περισσότερος κοπανιστός αέρας , μέχρι που η φούσκα θα
φτάσει στα όριά της και θα σκάσει.
Το δεύτερο μεγάλο ψέμα που ζήσαμε τα τελευταία δέκα χρόνια
ήταν η μεγάλη απάτη των Ολυμπιακών Αγώνων. Κάτι που ακόμη και σήμερα που
βουλιάζουμε στο βούρκο του χρέους και την ανυποληψίας δεν έχει βγει ένας θεσμικός
παράγοντας να αναγνωρίσει δημόσια ότι ήταν ένα μεγάλο ψέμα. Μια ολόκληρη χώρα,
μια ολόκληρη κοινωνία βγήκε από το ένα ψέμα, του χρηματιστηρίου, για να μπει
στο άλλο μεγάλο ψέμα των Ολυμπιακών Αγώνων. Λες και είναι θέμα ταμπού να
μιλήσει κανείς ακόμη και σήμερα για το πόσο χρεώθηκε η χώρα για την διοργάνωση
των αγώνων. Σίγουρα όμως ένα μεγάλο μέρος του σημερινού δημοσίου χρέους οφείλεται
σε αυτή την διοργάνωση, η οποία μας άφησε άχρηστες αθλητικές υποδομές που δεν
μπορούμε ούτε να τις συντηρήσουμε.
Ωστόσο τόσο από την απάτη του χρηματιστηρίου, όσο και από
την απάτη των Ολυμπιακών Αγώνων κάποιοι πλούτισαν και κάποιοι σήμερα είναι
χρεωμένοι. Στάχτες και αποκαΐδια άφησαν πίσω τους αυτές οι δύο μεγάλες
«εποποιίες» καθώς και δυσβάσταχτα χρέη, μαζί με φτώχεια και μιζέρια… Πόσο
γρήγορα ξέφτισε το όνειρο;
Σήμερα αναζητάμε το αύριο, το μετά την χρεωκοπία τοπίο,
χωρίς να έχουμε λύσει τα προβλήματα του χθες, τα οποία συνέβαλαν να φτάσουμε σε αυτό το χείριστο
σημείο ένδειας. Πως θα μπορέσουμε να προχωρήσουμε μπροστά αν δεν πληρώσουμε
αυτούς τους λογαριασμούς με την Ιστορία;
Όσο και αν προσπαθήσουν, να τα κουκουλώσουμε, τα ίδια τα
γεγονότα είναι τόσο ισχυρά που κραυγάζουν. Επιπλέον ξεχνάμε και κάτι ακόμη, ότι
θα κριθούμε όλοι από την Ιστορία, είτε είμαστε από αυτούς που μετείχαν ενεργά
στο έγκλημα, είτε από αυτούς που το ανέχτηκαν και δεν έκαναν τίποτα για να το
σταματήσουν.
Η ιστορία έχει βάθρα για τους μικρούς και τους μεγάλους
ήρωες της ζωής, έχει όμως και χωματερές για να ανακυκλώνει την κοπριά. Έχουμε
αλήθεια αναλογιστεί που θα μας τοποθετήσουνε οι επόμενες γενιές που θα έρθουν;
Γι’ αυτό έχουμε ανάγκη από μια λυτρωτική πράξη, για να σπάσει ο κύκλος του
ψέματος, δυστυχώς όσο αργεί, τόσο το βήμα μιας και κάθε προσπάθεια για ένα
καλύτερο αύριο θα παραμένει μετέωρο.
