Ζούμε σε μια εποχή που η Βόρεια Ευρώπη δείχνει τα δόντια της
στον Ευρωπαϊκό Νότο, συνολικά και όχι μόνο στην Ελλάδα, η διαφορά στην δική μας
περίπτωση είναι ότι επειδή είμαστε ο πιο αδύναμος κρίκος, από εμάς ξεκίνησαν οι
δοκιμές μια νέας ευρωπαϊκής τάξης πραγμάτων. Η γαλλίδα Κριστίν Λαγκάρντ το είπε
το ίδιο πράγμα με πιο κομψό τρόπο, τα πλεονάσματα του Βορά ισοδυναμούν με τα
ελλείμματα του Νότου.
Μόνο που αυτό δεν συμβαίνει για πρώτη φορά στην ιστορική
διαδρομή της Ευρώπης. Δεν είναι η πρώτη φορά που η Γερμανία, γι’ αυτήν γίνεται
ο λόγος, προσπαθεί να γίνει επικυρίαρχος στον ευρωπαϊκό νότο. Η προηγούμενη
φορά που συνέβη ήταν στον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο και αυτή η πρόθεση της δεν
είναι προϊόν απλά κάποια επεκτατικής σκέψης ή μεγαλοϊδεατισμού, αλλά αδήριτη
ανάγκη μιας μεγάλης δύναμης, η οποία για να μπορέσει να συνεχίσει να είναι
μεγάλη πρέπει να βγει στην Μεσόγειο και από εκεί στην Μέση Ανατολή, με το
μικρότερο κόστος. Αυτή η κατάσταση είναι απόρροια του φυσικού νόμου ή αλλιώς
της νομοτέλειας που διέπει την ιστορία.
Είναι ζωτικής ανάγκης αυτή η έξοδος γιατί είναι αναγκαία και
ικανή συνθήκη για να συνεχίσει να επεκτείνεται η συγκεκριμένη κρατική οντότητα.
Είναι η ανάγκη της σε πρώτες ύλες, τρόφιμα, ενέργεια, είναι επίσης η πίεση της
ίδιας της γεωγραφίας που την ωθεί να κατέλθει στα ζεστά νερά της Μεσογείου ,
όπου ουσιαστικά είναι το σημείο συνάντησης τριών ηπείρων. Δεν χρειάζεται να
είναι κανείς ειδικός για να τα καταλάβει όλα αυτά, λίγο ιστορία να διαβάσει τα
αντιλαμβάνεται.
Με αυτό δεν θέλουμε να απαλλάξουμε των ευθυνών της ή να
απενοχοποιήσουμε την πολιτική χειραγώγησης της Ε.Ε. από τον γερμανικό γίγαντα,
απλά θέλουμε να καταδείξουμε την αφέλεια – απόρροια της απουσίας ιστορικής
συνείδησης – με την οποία παραδοθήκαμε στην ΕΟΚ, αρχικά, στην Ε.Ε. στη συνέχεια
και στην επιλογή του Ευρώ ως κοινό νομίσματος στο τέλος. Η Γερμανία γνωρίζει
ποια είναι τα συμφέροντα της και διαχρονικά τα διεκδικεί, γι’ αυτό από το Γ’
Ράιχ, ειρηνικά και αναίμακτα φτάσαμε στο Δ’ Ράιχ.
Το μεγάλο πρόβλημα είμαστε εμείς, νόθοι κληρονόμοι αυτής της
γης και της ιστορίας της, οι οποίοι απαίδευτοι, αμόρφωτοι και επιπόλαιοι
ξεπουλήσαμε και συνεχίζουμε να ξεπουλάμε τα πάντα με την ελπίδα να αποτρέψουμε
ένα ήδη προδιαγεγραμμένο τέλος.
Όταν ένα λιοντάρι ξεσκίζει μια αντιλόπη δεν το κάνει γιατί
θέλει να ασκήσει βία επάνω της, αλλά γιατί εκείνη την στιγμή ξεδιπλώνεται η
νομοτέλεια της φύσης, με άλλα λόγια το μεγάλο ψάρι δεν τρώει το μικρό γιατί
έχει προηγούμενα μαζί του αλλά γιατί αυτό επιτάσσει ο φυσικό νόμος. Η επιλογή που έχει το μικρό ψάρι είναι, είτε
να το βάλει στα πόδια και να γλυτώσει ή να αποτελέσει το φαγητό στο γεύμα του
μεγάλου ψαριού. Σε αυτή την περίπτωση όπως και σε όλες τις άλλες, το μεγάλο
έχει μόνο μια επιλογή, ενώ, μόνο, το μικρό ψάρι έχει δύο.
Οι ιστορικοί ξαναζωντανεύοντας το παρελθόν, ουσιαστικά
περιγράφουν αυτούς τους φυσικούς νόμους που διέπουν την ζωή, επιτελούν ένα έργο
κατανόησης του νόμου και γιατί όχι χειραγώγησης, αφού όποιος γνωρίζει το
παρελθόν μπορεί να έχει και μια μικρή ιδέα για το τι τον περιμένει στο μέλλον.
