Παρακολουθούμε τα συμβούλια αρχηγών υπό τον πρωθυπουργό, τα
οποία έχουν γίνει πλέον μια καθημερινή ρουτίνα και έχουμε την εντύπωση ότι
επιβεβαιώνεται η εκτίμηση - η οποία διατυπώθηκε και από επίσημες πολιτικές
φωνές της Ευρώπης – σύμφωνα με την οποία δεν είμαστε ένα ανεξάρτητο και
κυρίαρχο κράτος αλλά ένα υποκατάσταση μια πολυεθνικής όπου έχουν έρθει από την
κεντρική διοίκηση για να επιβάλουν την πολιτική τους.
Και γιατί να μην είναι έτσι, μήπως μας μπερδεύει ο τίτλος
της «τρόικας», μα τι περισσότερο από μια επιτροπεία είναι; Ουσιαστικά είναι μια
επιβεβαιώσει της διαρκούς και αδιαλείπτου ύπαρξης της διαχείρισης της τύχης της
χώρας από τις μεγάλες δυνάμεις. Ανάμεσα στην ναυμαχία του Ναυαρίνου και στο ολοκαύτωμα
του μνημονίου δεν υπάρχει και πολύ μεγάλη απόσταση. Η «ανεξαρτησία» της χώρας
παραμένει ένα ζητούμενο απέναντι στον διαρκεί έλεγχο.
Γι’ αυτό το ζήτημα δεν βρίσκεται εκεί, το ζητούμενο δεν
είναι αν είμαστε ανεξάρτητοι ή όχι, αλλά αν θα πρέπει να εμπιστευτούμε τις
τύχες μας στους «διορισμένους» διαχειριστές (βλέπε τρόικα) ή στους
«εκλεγμένους» διαχειριστές (βλέπε πολιτικοί αρχηγοί) του τόπου…. Με λίγα λόγια ή γερμανικός επίτροπος ή το
παραπαίων πολιτικό σύστημα… Σε αυτή την περίπτωση ταιριάζει η λαϊκή έκφραση
μπρός γκρεμός και πίσω ρέμα… ή το πιο αρχαιοπρεπές, από την Σκύλα στην
Χάρυβδη!!!
Μεγάλο το δίλλημα και καθόλου εύκολο, γιατί πέρα από όλα τα
παραπάνω που συνεπάγονται δεσμεύσεις και υποθήκες που – επιπλέον – πρέπει να
εκχωρήσουμε, υπάρχει και ένα άλλο ζήτημα, ένα ακόμη μεγάλο δίλλημα:
Να προχωρήσουμε εντός του ευρώ και του πλαισίου που
καθορίζει η Επιτροπεία δια της τρόϊκας με σκοπό να ανακτήσουμε μέρος της
χαμένης ευημερίας μας ή να κάνουμε την ρήξη και να προχωρήσουμε σε μια
εξέγερση; Για να απαντηθεί αυτή η ερώτηση, πρέπει πρώτα και κύρια να
απαντήσουμε σε μια άλλη:
Ποιος θα είναι ο εμψυχωτής της μίας ή της άλλης επιλογής;
Για να το θέσουμε το ερώτημα πιο συγκεκριμένα η πολιτικές ηγεσίες αυτή τη
στιγμή οφείλουν να επιλέξουν ανάμεσα σε δύο ρόλους, Γεώργιος Τσολάκογλου ή Άρης
Βελουχιώτης; Και οι δύο χρειάστηκαν μεγάλο σθένος και δύναμη ψυχής, για να
επιλέξουν το δρόμο που πήραν, καθόλου εύκολη απόφαση, καθώς η Ιστορία
καιροφυλακτούσε να τους κρίνει. Ασχέτως όμως αυτού και η δύο είχαν την δύναμη
να πάρουν μια απόφαση. Οι σημερινοί «ηγέτες» μοιάζουν με τροφίμους κολλεγίου
που ξαφνικά βρέθηκαν, όχι απλά στο πεδίο της μάχης, αλλά στην πρώτη γραμμή του
πυρός.
Η άρνηση τους να επιλέξουν την αποστολή τους, εμποδίζει τη
χώρα να πάρει ένα δρόμο, είτε της υποταγής, είτε της εξέγερσης και όπως
φαίνεται πέρα από τους πολιτικούς αρχηγούς κανείς άλλος από το προσωπικό της χώρας δεν τολμάει να βγει
μπροστά και να επιλέξει τον ένας ή τον άλλο δρόμο. Γι’ αυτό και οι πολίτες
παραμένουν απαθείς και ανίκανοι να αντιδράσουν παρά τον κοσμογονικό χαρακτήρα
της επελαύνουσας κρίσης.
