Γράφανε την περασμένη εβδομάδα ότι δύο είναι τα ζητήματα
επάνω στα οποία θα διαμορφωθεί το νέο πολιτικό σκηνικό, το πρώτο είναι το θέμα
του μνημονίου και το δεύτερο το θέμα της οριοθέτησης της Α.Ο.Ζ.
Επάνω σε αυτά τα δύο θέματα θα χαραχθούν οι νέες
διαχωριστικές γραμμές. Από τη μια θα είναι οι μνημονιακές δυνάμεις και από την
άλλη πλευρά οι αντιμνημονιακές. Το θέμα του μνημονίου είναι το πρώτο ζήτημα που
ήδη το αντιμετωπίζουμε και το οποίο καθορίζει τις σχέσεις μας με την
Ευρώπη,
τον γερμανογαλλικό άξονα ουσιαστικά για να μην ξεχνιόμαστε. Το δεύτερο μεγάλο
ζήτημα είναι η ΑΟΖ γιατί η υιοθέτησή της ως επιλογή, θα σημάνει ουσιαστικά την
ανατροπή ολόκληρης της εξωτερικής μας πολιτικής από το 1922 και εντεύθεν!!!
Όταν πριν εκατό χρόνια ξεκινούσαν οι Βαλκανικοί πόλεμοι
υπήρχε ένα πάνδημο αίτημα να απελευθερωθούν εδάφη όπου για χιλιάδες χρόνια
ζούσαν Έλληνες, έτσι ο ελληνικός στρατός έφτασε στην Ήπειρο και την Μακεδονία.
Το αμέσως επόμενο βήμα ήταν η απελευθέρωση της Θράκης που ήρθε με το τέλος του
Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και στην συνέχεια το 1919 έγινε το μεγάλο βήμα η
απελευθέρωση της Μ. Ασίας. Ήταν το σχέδιο που είχε την τίτλο της Μεγάλης Ιδέας.
Από το 1914 όμως, στο εσωτερικό της χώρας είχαν αρχίσει να ακούγονται οι πρώτες
φωνές που ήταν αντίθετες στην περαιτέρω επέκταση. Αυτός ο πολιτικός πόλος είχε
ως αντιπρόταση στο στόχο της Μεγάλης Ιδέας, το όραμα «της μικρής και έντιμης
Ελλάδος», αν και πρέπει να θυμίσουμε ότι αυτός ήταν που μας οδήγησε και στην
τελική καταστροφή. Το σύνθημα αυτό το είχε το βασιλικό στρατόπεδο φίλα
προσκείμενο στην Γερμανία. Τώρα αν αυτό σας θυμίζει κάτι από αυτό που ζούμε στη
σκιά του μνημονίου, δεν πρόκειται για déjà vu αλλά για μια ακόμη απόδειξη της
νομοτέλειας της Ιστορίας. Αυτό θα είναι το διακύβευμα όταν θα ανοίξει η
συζήτηση -σε κοινοβουλευτικό επίπεδο πλέον - για την ΑΟΖ.
Τι είναι όμως η ΑΟΖ; «Η Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας
αναφέρεται σε κυριαρχικά δικαιώματα του παράκτιου κράτους, όσον αφορά την
εξερεύνηση και τη διαχείριση των φυσικών πηγών ζώντων ή μη, των υδάτων, του
βυθού και του υπεδάφους της θάλασσας, αλλά και στην εξερεύνηση και την
οικονομική εκμετάλλευση των ρευμάτων και των υπερκείμενων της θάλασσας ανέμων.
Το παράκτιο κράτος έχει, επίσης, δικαιοδοσία για τοποθέτηση και χρήση τεχνητών
νησιών».
Η οριοθέτηση της ΑΟΖ σηματοδοτεί ανατροπή όλων των
γεωπολιτικών ισορροπιών και επιπλέον και το τέλος της πολιτικής που υιοθέτησε
το Ελληνικό κράτος από το 1922 και μετά, το «δεν διεκδικούμε τίποτα». Με την
ΑΟΖ η Ελλάδα ξαναγυρνάει στην Ανατολική Μεσόγειο, ανοίγει συζήτηση σχεδόν με
ΟΛΕΣ τις χώρες της περιοχής και επανατοποθετείται στον γεωγραφικό της χώρο, ενώ
μπαίνει δυναμικά και στον ενεργειακό χάρτη. Κεφαλαιώδους χαρακτήρα ζητήματα τα
οποία έρχονται και για ακόμη μια φορά θα μας ξαφνιάσουν!!!
