Ταλανίζομαι αν είναι χειρότερο η άκρατη κινδυνολογία των
μνημονιακών δυνάμεων ή ο άκρατος λαϊκισμός των λεγόμενων αντιμνηνονιακών
δυνάμεων. Όλο και περισσότεροι είμαστε όσοι πιστεύουμε ότι τελικά το πρόβλημα
της «ακυβερνησίας» δεν είναι το μείζον αυτή τη στιγμή, αφού
στην χειρότερη
περίπτωση θα έχουμε μια νέα κυβέρνηση τύπου «Παπαδήμου» - ίσως πιο τεχνοκρατική
από την προηγούμενη – προκειμένου να βγάζει τα κάστανα από την φωτιά. Το
μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η άκρατη κινδυνολογία όσων αβίαστα και
αδιαπραγμάτευτα υπέγραψαν το μνημόνιο και ο ισοπεδωτικός, ρηχός και άνευ
περιεχομένου πολιτικός λόγος των απέναντι, οι οποίοι έχοντας διανθίσει το λόγο
τους με αριστερά στερεότυπα και πατριωτικού χαρακτήρα κορώνες, πιστεύουν ή
προσπαθούν να πείσουν όλους εμάς ότι διατυπώνουν εναλλακτική πολιτική πρόταση.
Τα παραπάνω περιγραφόμενα φαινόμενα θα μπορούσαν να
αποτελούν αντικείμενο μιας ακαδημαϊκής συζήτησης ή μιας καφενειακής συζήτησης
υψηλού επιπέδου και οι όποιες αντιπαραθέσεις που θα προκαλούσαν θα αποτελούσαν
απλά ένα πιο δυναμικό τρόπο έκφρασης των συνομιλητών. Ωστόσο όταν από την
ύπαρξη μια σοβαρής, ορθολογικής και τεχνοκρατικά τεκμηριωμένης πολιτική πρόταση
εξαρτώνται ανθρώπινες ζωές, τότε τα πράγματα σοβαρεύουν.
Η αδυναμία του πολιτικού κόσμου να διατυπώσει μια σοβαρή
πρόταση που να αντέχει έστω και στην πιο βελούδινη κριτική παρομοιάζει την ζωή
στην Ελλάδα σήμερα σαν έναν άθλημα υψηλής ανδρεναλίδης. Είναι σαν να ζει στην
άκρη ενός ολισθηρού γκρεμού χωρίς δίκτυ ασφαλείας και χωρίς ένας σχοινί να
πιαστείς , έστω την τελευταία στιγμή. Σε αυτή την περίπτωση μόνο η απόσυρση των
πρωταγωνιστών αυτής της άγονης αντιπαράθεσης
και η αυτοκατάργησης των κομμάτων της απραξίας, της διαφθοράς και της
δολοφονίας της πολιτικής, μπορεί να δημιουργήσει όρους επανεκκίνησης της
κοινωνίας και της απελευθέρωσης νέων δυνάμεων.
