Ο Θουκυδίδης είχε πει: «’Η Ελευθερία ή ησυχία. Πρέπει να
διαλέξετε. Ή θα είσαστε ελεύθεροι, ή θα είσαστε ήσυχοι. Και τα δύο μαζί δε
γίνονται» υπό αυτή την έννοια θα πρέπει να είμαστε ικανοποιημένοι από την
κατάρρευση του δικομματισμού, αφού ανοίγει έτσι η πόρτα για την αναμόρφωση του
πολιτικού συστήματος. Χωρίς όμως να βαρυγκωμούμε γι’ ό,τι συνεπάγεται αυτή η
ανατροπή, κάθε αλλαγή, κάθε ρήξη με το παρελθόν έχει και ένα κόστος. Κάθε
πόλεμος έχει και
απώλειες. Και κάθε πόλεμος είναι η προϋπόθεση για κάθε αλλαγή.
Ο Ηράκλειτος έλεγε ότι «πόλεμος πατήρ πάντων» και τώρα έχουμε την ευκαιρία για
ακόμη μια φορά να το επιβεβαιώσουμε.
Για κατάρρευση του
πολιτικού συστήματος δεν μπορούμε ακόμη να μιλήσουμε, καθώς δεν έχουμε δει ακόμη
να διατυπώνεται μια καινούργια πολιτική πρόταση. Ωστόσο είναι κάτι που δεν
πρέπει να αργήσει, αν θέλουμε να βγούμε από τον φαύλο κύκλο. Διάβασα κάπου ότι
κάθε τι καινούργιο γεννιέται πρώτα ως συναίσθημα. Προς το παρόν το μόνο
συναίσθημα που υπάρχει στους πολίτες είναι η οργή και η τιμωρία, αν δεν
ξεπεραστούν αυτά δεν μπορεί να υπάρξει χώρος για να γεννηθούν άλλα, πιο
παραγωγικά, πιο θετικά, καλύτερα συναισθήματα.
Ωστόσο για να ανοίξει ο δρόμος, πρέπει πρώτα να λειτουργήσει
ο νόμος της απόσυρσης. Ας ελπίσουμε ότι αφού δεν μπόρεσαν να συνεργαστούν για
να δώσουν χρόνο να δρομολογηθούν οι εξελίξεις με ομαλό και ήπιο τρόπο, οι
επόμενες εκλογές να είναι η επιτομή για την πλήρη απόσυρση του πολιτικού
προσωπικού, θα τολμούσαμε να πούμε όλων των κομμάτων, παλιών και νέων.
Θα δημιουργηθεί κενό, κάτι που για ορισμένους ίσως είναι
πρόβλημα. Ωστόσο η δημιουργία του κενού είναι η προϋπόθεση για να υπάρξει χώρος
για να ανθίσουν οι νέες ιδέες και οι νέες προτάσεις. Δεν μπορούμε να
προχωρήσουμε στο αύριο κουβαλώντας τα συντρίμμια του χθες.
