Μετά την συζήτηση που άνοιξε για τις επιπτώσεις του
μνημονίου και τη διατύπωση της αναγκαιότητας αναθεώρησής του, προέκυψε και το
ζήτημα της λήψης μέτρων αναπτυξιακής πολιτικής. Μεταξύ αυτών συζητιέται και η
εκπόνηση προγραμμάτων για δημιουργία νέων υποδομών, με τη λογική να ανοίξει η αγορά
εργασίας. Καλά και ωραία μέχρι εδώ, αλλά ανακύπτει ένα άλλο
ερώτημα. Με ποιο
κράτος θα υλοποιηθεί ένα νέο πρόγραμμα ολυμπιακών διαστάσεων; Με αυτό το κράτος
που γέμισε την χώρα δημόσια έργα, πολλά από τα οποία έγιναν απλά για να γίνουν;
Όλοι γνωρίζουν ότι το ελληνικό κράτος είναι τόσο διεφθαρμένο
– σε ασύλληπτο βαθμό – γι’ αυτό, ενώ την τελευταία εικοσαετία εισέρεαν στην
χώρα μέσα από τα ευρωπαϊκά προγράμματα και τα πακέτα στήριξης δισεκατομμύρια ευρώ,
σήμερα είμαστε στο χειρότερο σημείο μας. Βλαχοδήμαρχοι, νομάρχες και υπουργοί,
προωθούσαν έργα όχι γιατί ήθελαν να υπηρετήσουν την ανάπτυξη αλλά να
συντηρήσουν ένα τεράστιο μηχανισμό μίζας.
Πολιτικά πρόσωπα διεφθαρμένα και υπάλληλοι επίορκοι
κατανάλωσαν αυτό τον πλούτο αφήνοντας πίσω τους όχι απλά μια χώρα χρεοκοπημένη,
αλλά και φορτωμένη με ένα σωρό έργων τα οποία δεν προσφέρουν τίποτα και τα
οποία δεν μπορούν να συντηρηθούν. Τρανό παράδειγμα τα λεγόμενα ολυμπιακά έργα.
Φυσικά υπάρχουν και έργα που ήταν απαραίτητα, όπως το κτηματολόγιο που δέκα
χρόνια μετά, δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμη.
Πριν ανοίξουν ξανά – έναντι βέβαια των ανάλογων
ανταλλαγμάτων – οι στρόφιγγες της Ε.Ε. προς τη χώρα μας για την θεραπεία των
πληγών του μνημονίου, οφείλουμε ως κοινωνία και ως πολίτες να λύσουμε το ζήτημα
της μεταρρύθμισης του κράτους. Αλλιώς κινδυνεύουμε για ακόμη μια φορά να προσπαθούμε να γεμίσουμε το πιθάρι των
Δαναϊδων και αποτέλεσμα να μην έχουμε.
Ωστόσο, η εξ βάθρων αλλαγή της λειτουργίας του κράτους, δεν
είναι στην πρώτη γραμμή της δημόσιας συζήτησης, ούτε βρίσκεται ψηλά στην
ατζέντα των κομμάτων εξουσίας – συμπεριλαμβανομένου και του ΣΥΡΙΖΑ. Μιλάμε για
την κρίση και την ανάγκη ανάπτυξης αλλά δεν μιλάμε με ποια εργαλεία θα γίνει
αυτό.
