Όταν ο πρόεδρος των
ΗΠΑ Τζον Κένεντι είχε διαδηλώσει πομπωδώς από τον εξώστη του Δημαρχείου του
Βερολίνου, το «Ιch bin ein Berliner» - δηλαδή «είμαι Βερολινέζος», το
ημερολόγιο έδειχνε 26 Ιουνίου του 1963. Ο ψυχρός πόλεμος είχε κορυφωθεί και ο
πρόεδρος των ΗΠΑ είχε
βρεθεί στην μεθόριο ανάμεσα στους δύο κόσμους για να
καταστεί σαφές ότι όλοι οι κάτοικοι του δυτικού κόσμου ήταν Βερολινέζοι,
θέλοντας με αυτόν τον τρόπο να δείξει ότι σε εκείνο το σημείο δεν διακυβεύονταν
τα συμφέροντα μόνο μιας χώρας, αλλά η Ελευθερία του κόσμου απέναντι στην
επέλαση του λεγόμενου υπαρκτού σοσιαλισμού.
Σήμερα αν ζούσε ο Τζόν Κένεντυ όφειλε να πράξει το ίδιο,
μόνο που αυτή τη φορά δεν θα επέλεγε το Βερολίνο, αλλά την Αθήνα, για να
φωνάξει από το μπαλκόνι της Βουλής, «είμαι και εγώ υπερχρεωμένος»!!! Γιατί
δυστυχώς όλοι πλέον είμαστε υπερχρεωμένοι, είτε έχουμε στεγαστικό δάνειο που
δεν εξυπηρετείτε είτε όχι, είτε έχουμε «φορτωμένοι» πιστωτική κάρτα είτε όχι,
όλοι μας έχουμε το μερίδιο μας από το δημόσιο χρέος που μας αναλογεί. Μέχρι
πριν μερικά χρόνια είχαμε ως δείκτη ανάπτυξης το κατά κεφαλήν εισόδημα, τώρα θα
πρέπει να εξοικειωθούμε με τον δείκτης της φτώχειας που είναι το κατά κεφαλήν
χρέος. Ωστόσο όπως στην πρώτη, έτσι και στην δεύτερη περίπτωση δεν είναι απλά
ένας οικονομικός δείκτης, αλλά ο δείκτης του μεγέθους χρέους του κάθε πολίτη
και της χώρας συνολικά, δηλαδή ο δείκτης εξάρτησης και περιορισμού της
Ελευθερίας. Το χρέος δεν είναι απλά ένα λογιστικό ποσό, αλλά το εργαλείο της
χειραγώγησης και της αλλοτρίωσης ολόκληρων κοινωνιών. Στον δεύτερο παγκόσμιο
πόλεμο τέσσερεις στρατιώτες των ΕΣ – ΕΣ οδηγούσαν 1.000 εβραίους, στο
κρεματόριο, τώρα μια χούφτα τράπεζες και fuds οδηγούν ολόκληρες κοινωνίες στην υποδούλωση
και στην εξόντωση. Στις δύο περιπτώσεις που προαναφέραμε υπάρχει κάτι κοινό,
μετά από άσκηση ψυχολογικής πίεσης τα υποκείμενα της αιχμαλωσίας οδηγούνται
άβουλα προς το θάνατο.
Σήμερα η Ελλάδα βρίσκεται στην μεθόριο ανάμεσα στον κόσμο
της Ελευθερίας – με όποιες αδυναμίες και στραβά είχε – όπως τον γνωρίσαμε μετά
τον πόλεμο και το φάσμα του ολοκληρωτισμού που προωθούν ισχυροί οικονομικοί όμιλοι και κράτη με όπλο
το δημόσιο χρέος. Κάθε πράξη αντίστασης στις επιλογές που γίνονται στο όνομα
της εξάλειψης του χρέους, είναι πράξη αντίσταση υπέρ της ελευθερίας και αγώνας
υπεράσπισης των στοιχειωδών δικαιωμάτων που πρέπει να προσφέρει κάθε σύγχρονο
κράτος στους πολίτες της, υγεία, παιδεία, αξιοπρεπής διαβίωση. Γι’ αυτό ο
πόλεμος κατά του χρέους είναι πόλεμος – πλέον – υπέρ της Ελευθερίας.
Θεόδωρος Α. Σπανέλης
