Πιο δύσκολο στην Ελλάδα είναι να γίνουν απολύσεις στον
δημόσιο τομέα, παρά τα κοπούν μισθοί και συντάξεις, να περικοπούν προνοιακά
προγράμματα και να περιοριστούν δράσεις απόλυτα αναγκαίες για τις μειονεκτούσες
ομάδες του πληθυσμού. Δείτε για παράδειγμα τις επιταγές των μνημονίων και ποιες
από αυτές εφαρμόστηκαν χωρίς δεύτερη κουβέντα, μα φυσικά αυτές που αφορούσαν
την
μείωση του εισοδήματος, την ενίσχυση των τομέων της υγείας, της πρόνοιας
και την παιδείας, ενώ με την ίδια ευκολία επιβλήθηκαν δυσβάσταχτα χαράτσια επί
δικαίων και αδίκων.
Για το μόνο θέμα που γίνεται, ξανά γίνεται και ξανά γίνεται
συζήτηση είναι οι απολύσεις. Είναι σαφές ότι πρόκειται για θέμα ταμπού. Σίγουρα
υπάρχει ένα βεβαρυμμένο παρελθόν από την εποχή που η κάθε κυβέρνηση απέλυε τους
αντιφρονούντες δημοσίους υπαλλήλους για να προσλάβει τους δικούς της και
τανάπαλιν. Μέχρι που εφαρμόστηκε – και με συνταγματική κατοχύρωση – το μέτρο
της μονιμότητας. Και τι έγινε από τούδε και στο εξής; Αντί η κάθε κυβέρνηση να
απολύει τους υπαλλήλους του αντίπαλού της κόμματος, διόριζε τους δικούς της… Οι
διαγωνισμοί και το ΑΣΕΠ ήταν για το πόπολο, οι εκλεκτοί διορίζονταν από το
παράθυρο… Ακόμη και σήμερα αυτό γίνεται!!!
Το δημόσιο όμως δεν μπορεί να είναι ο μεγάλος εργοδότης, ο
οποίος για να πληρώνει θα πρέπει ή να δανείζεται ή να ακολουθεί μια
παρατεταμένη πολιτική αφαίμαξης των πολιτών. Η φοροδοτική ικανότητα των
περισσοτέρων έχει εξαντληθεί και όσοι έχουν χρήματα δεν πληρώνουν γιατί έχουν
φροντίσει να τα ασφαλίσουν!
Η λύση των απολύσεων δεν είναι ότι καλύτερο, για αυτό και θα
πρέπει να υπάρξουν κριτήρια, να απολυθούν οι επίορκοι και όσοι διορίστηκαν με
χαριστικές πράξεις!!! Εκεί είναι όμως και το πρόβλημα, ότι οι ανήκοντες σε
αυτές τις δύο κατηγορίες είναι και οι πραιτοριανοί του πολιτικού συστήματος,
αυτούς θα απολύσουν; Ποιος θα τρέχει μετά στις προεκλογικές συγκεντρώσεις να
κουνάει τις πλαστικές σημαίες, ποιος θα συμμετέχει και θα ψηφίζει στις
κομματικές διαδικασίες για να δίνει την επίφαση δημοκρατίας που έχουν ανάγκη τα
κόμματα; Οι απολύσεις σήμερα από τον δημόσιο τομέα είναι πράξεις αυτοκτονίας
του πολιτικού συστήματος, τους έχετε τους πολιτικούς για τόσο άμυαλους για να
το τολμήσουν;
Τα κόμματα είναι ματαιωμένες μορφές οργανωμένης έκφρασης,
όλα είναι κατ’ επίφαση δήθεν, στην ουσία είναι μηχανισμοί αλλοτρίωσης και
χειραγώγησης. Γι’ αυτό και οι κομματάνθρωποι είναι ματαιωμένες πολιτικές
οντότητες, αν και πολλοί εξ αυτών είναι ματαιωμένοι και ως άνθρωποι, είναι απλά
γρανάζια ενός μηχανισμού σύνθλιψης της προσωπικότητας και αλλοτρίωσης όλης της
κοινωνίας.
Αν ποτέ φτάσουμε στις απολύσεις των κομματικών στρατών, ίσως
μέσα από την κατάρρευση να δοθεί και η δυνατότητα της αναγέννησης του πολιτικού
συστήματος. Μέχρι τότε θα αναλωνόμαστε στην συζήτηση ανάμεσα στην διατύπωση της
ανάγκης απολύσεων, ως επιθυμητό, και της πραγματικότητα που επιβάλει το πάγωμα
κάθε διαδικασίας, ως έκφραση του εφικτού.
Θεόδωρος Α. Σπανέλης
