Το δεύτερο περιστατικό είναι η φιλοξενία της παράστασης
Βάχκες στο κοίλο του αρχαίου Θεάτρου, όπου αν εξαιρέσεις τον πραγματικά
εξαιρετικό χορό και την ιδέα των έγχρωμων μουσικών, που πραγματικά έβγαζαν κάτι
διονυσιακό, η υπόλοιπη παράσταση ήταν ισοδύναμη με το εγκεφαλογράφημα ενός
νεκρού… Όσο και αν προσπάθησε να σταθεί αξιοπρεπής ο Σάκης Ρουβάς στην σκηνή –
και το πέτυχε – δεν μπόρεσε να αποδώσει το ρόλο ενός θεού που πήρε ανθρώπινη
μορφή, γιατί η συνολική εικόνα που τον συνοδεύει δεν σε αφήνει να τον «δεις» με
μια φρέσκια ματιά. Από τα πάρτι του Ψινάκη μέχρι τις Βάκχες του Ευριπίδη
υπάρχει απόσταση που αν θέλει κανείς μπορεί να την διανύσει, αλλά θέλει κόπο, πόνο
και χρόνο!!! Η μόνη παρηγοριά, είναι αυτό που είπε μια κυρία δίπλα μου,
«υπάρχουν και χειρότερα»!!!
