Μετά τον πόλεμο η χώρας μας βρέθηκε στη δυτική σφαίρα
επιρροής – εκ των υστέρων άπαντες λένε Δόξα τω Θεώ – γιατί σε διαφορετική
περίπτωση θα ήμασταν και εμείς Βουλγαρία. Η PAX AMERICANA ήταν η νέας μας στέγη. Όταν τέλειωσε αυτή η ιστορική περίοδος του
Ψυχρού πολέμου, είχε μεσολαβήσει και το χτύπημα στην Κύπρο, η νέα κατάσταση μας
βρήκε μέλος της Ε.Ο.Κ., ήδη η παρουσία του αμερικανικού παράγοντα είχε
περιοριστεί σημαντικά και οι κεραίες της ελληνικής πολιτικής σκηνής είχαν
συντονιστεί ευρωπαϊκά!!! Οι
«ραδιοφωνικοί δέκτες» δεν έπιαναν τόσο συχνά Ουάσιγκτον, είχε τελειώσει και η
αμερικανική βοήθεια, προτιμούσαν Παρίσι, Βόνη – μετά Βερολίνο, και Βρυξέλες. Άλλαξε
η μουσική, άλλαξαν τα γράμματα, άλλαξαν και οι χοροί!!! Τώρα, που οι καρδιές μας «χάλασαν» με την Μέργκελ
και τον Σόιμπλε, δεν τους θέλουμε ούτε τους ευρωπαϊκού χορούς, ξεθώριασαν,
ψάχνουμε για νέα στέγη… Μήπως να ξαναγυρίσουμε στα παλιά λημέρια και να παίζει
το τρανζίστορ πάλι τα αμερικάνικα; Σκέπτονται μερικοί και ξαναζεσταίνουν παλιές
σχέσεις και παλιές γνωριμίες. Κάποιοι άλλοι, τώρα που εξέλειπε ο κομμουνιστικός
κίνδυνος θυμήθηκαν ότι κάποτε υπήρχε στη χώρα και ένα φιλορωσικό κόμμα, οπότε το
να παίζει το ραδιόφωνο μια Καλίνκα δεν τους χαλάει καθόλου, εξάλλου υπάρχει
τόσο ιστορικό όσο και θρησκευτικό υπόβαθρο που μας φέρνει πιο κοντά, δεν είναι
μόνο η μπαλαλάικα…
Ζούμε μέρες μετά την απελευθέρωση του 1821 όταν την
πρωτοκαθεδρία της πολιτικής σκηνής την διεκδικούσε το Αγγλικό, το Γαλλικό και
το Ρωσικό κόμμα, ήταν βλέπετε και οι εγγυήτριες δυνάμεις. Αν διαβάσει κανείς
έγγραφα εκείνης της εποχής, με το τι υποστήριζε και το τι ζητούσε η κάθε αυλή
προς την τότε ελληνική κυβέρνηση θα διαπιστώσει ότι δεν υπάρχουν πολλές
διαφορές με τις ντιρεκτίβες της τρόικας, του Βερολίνου και του ΔΝΤ…
Από την ίδρυση του το ελληνικό κράτος έχει μια πολύ σοβαρή
παθογένεια, η τάξη των ευγενών, των εμπόρων και των αρχόντων, αυτή δηλαδή που
πρόσφερε διπλωμάτες και πολιτικούς βρίσκονταν εκτός της απελευθερωθείσας
επικράτειας, οι μεγάλες πόλεις του Ελληνισμού ήταν η Κωνσταντινούπολη, η
Οδησσός, η Τραπεζούντα, η Σμύρνη, η Αλεξάνδρεια, ακόμα και η Βενετία και η
Τεργέστη. Στην ελεύθερη Ελλάδα του 1832 η εξουσία βρίσκονταν στα χέρια των
κοτζαμπάσηδων και των κατσαπλιάδων – ελέω μεγάλων δυνάμεων-, που μπορεί να έδωσαν
τα πάντα για την επανάσταση αλλά δεν ήξεραν τι σημαίνει το να οργανώσεις και να
διοικήσεις ένα κράτος. Εξαιτίας αυτού χάθηκε η μεγάλη ευκαιρία που έφερε στη
χώρα η παρουσία του Καποδίστρια. Γι’ αυτό και από τότε δεν έχουμε γυρίσει ακόμη
σελίδα… Δεν έχουμε μάθει ούτε καν να αναζητούμε κάτι άλλο στο ραδιόφωνο,
υποσυνείδητα έχουμε πειστεί ότι το ξένο είναι πιο καλό, πιο ελκυστικό, γιατί
δεν μάθαμε να αγαπάμε το ελληνικό, δεν μάθαμε τους «χορούς και τα τραγούδια»
μας!!! Για την δική μας μειονεξία δεν φταίνε όμως οι ξένοι, αλλά εμείς!!! Το
επόμενο βήμα, για να κλείσει αυτό το κεφάλαιο, είμαστε έτοιμοι να το κάνουμε;
Θεόδωρος Α. Σπανέλης
