Όσο και αν το ανέβαλαν μέχρι σήμερα, όσο και αν προσπαθούν
να το «στρογγυλέψουν» τώρα με τις δηλώσεις τους, όσο και αν προσπαθούν να
κρατήσουν ζωντανή την ελπίδα ότι κάτι θα γίνει και κανείς δεν θα χαθεί… η
πραγματικότητα είναι ότι το μόνο που μπορεί να περιμένει κανείς το προσεχές
διάστημα είναι απολύσεις στο δημόσιο τομέα. Ως γνωστό οι απολύσεις στον
ιδιωτικό τομέα δεν λογίζονται και τόσο, καθώς όπως είναι ξεκάθαρο ότι 10.000
απολύσεις στον δημόσιο τομέα οδηγούν σε πτώση της κυβέρνησης και γιατί όχι και
σε πολιτειακή ανωμαλία. Ενώ, 1.000.000 απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα λογίζονται
απλά ως συνέπειες της οικονομικής κρίσης.
Η χώρα, με την ψήφιση του πολυνομοσχεδίου, εισέρχεται σε
«ναρκοθετημένη περιοχή», καθώς για πρώτη φορά μετά από δεκάδες χρόνια έρχεται η
ώρα να θιγεί ο δημόσιος τομέας, αυτή η «ιερή αγελάδα», της ελληνικής πολιτικής
πραγματικότητας. Πλέον έρχεται και η σειρά των δημοσίων υπαλλήλων να νοιώσουν
τον τρόμο που ζουν εδώ και τρία χρόνια εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες μας που
προσπαθούν να επιβιώσουν με τα ελάχιστα. Η ανικανότητα του πολιτικού συστήματος
να αντιληφθεί έγκαιρα ότι το πλοίο οδηγείται στα βράχια, έχει ως συνέπεια τώρα
το ναυάγιο. Το ποιοί θα βρεθούν να επιπλέουν επάνω σε μια σανίδα ή ακόμη
καλύτερα επάνω σε μια σωστική λέμβος και το ποιοί θα πάνε αδιάβαστοι μαζί με
τον πλοίο στο βυθό, δεν είναι σε καμία περίπτωση θέμα αξιοκρατίας, για ακόμη
μια φορά το σύστημα θα επιχειρήσει να σώσει τα «δικά του παιδιά» για να έχει
μαγιά για την επόμενη ημέρα!!!
Εκείνο που θα κάνουν τώρα οι άνεργοι του ιδιωτικού τομέα
είναι να «καλωσορίσουν» τους χιλιάδες απολυμένους δημοσίους υπαλλήλους στον
κόσμο της απελπισίας… Αν και τώρα δεν προκύψει εκείνη η κρίσιμη μάζα που θα οδηγήσει
σε μεγάλες ανατροπές, δεν μπορούμε να φανταστούμε τι άλλο πρέπει να συμβεί σε
αυτή τη χώρα, για να λειτουργήσουν τα αντανακλαστικά επιβίωσης; Το επόμενο
διάστημα θα ζήσουμε πρωτόγνωρες καταστάσεις, η απελπισία θα απλωθεί παντού,
αυτό όμως πρέπει να είναι η αρχή και όχι το τέλος, τώρα περισσότερο από κάθε
άλλη φορά πρέπει να υπάρξει η πίστη ότι μπορούμε να αντισταθούμε στην εξαθλίωση
και να αναζητήσουμε ένα άλλο πλαίσιο λειτουργίας του κράτους και της κοινωνίας.
Δεν θέλει πολλά, ένα βήμα μπροστά, να αφήσουμε πίσω τα δεσμά που μας κρατούσαν
καθηλωμένους, τηλεόραση, πολιτικές υποσχέσεις, εκχώρηση της πολιτικής στους
επαγγελματίες του είδους… όλα αυτά που μας έκαναν από πολίτες, καταναλωτές.
Τώρα περισσότερο από κάθε άλλη φορά θα αναζητήσουμε την
παιδεία που δεν πήραμε από το σχολείο, από τους ανθρώπους που θα έπρεπε να
είναι οδοδείκτες της κοινωνίας και αποδείχθηκαν κατώτεροι των περιστάσεων, τώρα
θα αναλογιστούμε το πόσα πολλά ανεχτήκαμε και δεν μιλήσαμε όταν έπρεπε. Τώρα
πρέπει να σκεφτούμε για εκείνο το ΟΧΙ που δεν είπαμε, όταν έπρεπε… Όταν η
κομματοκρατία άπλωνε τα πλοκάμια της παντού και εμείς κοιτάζαμε το τι αντιπαροχές
θα πάρουμε για το ΟΧΙ που δεν είπαμε… Τώρα που μπαίνουμε στο ναρκοπέδιο, ήρθε η
ώρα επιτέλους να σκεφτούμε!!!
Θεόδωρος Α. Σπανέλης
