Θυμίζουμε ότι το 1974 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής από τις πρώτες κινήσεις που έκανε ήταν να λάβει αποφάσεις με τις οποίες θα καθορίζονταν το πλαίσιο της νέας κατάστασης. Έτσι οδηγηθήκαμε με το δημοψήφισμα του 1974 στην αβασίλευτη Δημοκρατία, με την απόφαση να οδηγηθούν στην Δικαιοσύνη οι πρωταίτιοι του πραξικοπήματος δόθηκε ένα μήνυμα στους θιασώτες τέτοιου είδους λύσεων και νομιμοποιήθηκε το ΚΚΕ και το τότε ΚΚΕ εσωτερικού. Αυτές οι κινήσεις ήταν αναγκαίες για να υπάρξει εξομάλυνση στην πολιτική ζωή της χώρας έτσι ώστε λίγα χρόνια μετά να διαβούμε το κατώφλι της ΕΟΚ.
Κρίνοντας λοιπόν τα γεγονότα με την απόσταση του χρόνου φαίνεται πόσο ορθή και σωστή ήταν η απόφαση για την νομιμοποίηση της Αριστεράς, καθώς εξασφάλισε την δημοκρατική λειτουργία του πολιτεύματος. Τα επόμενα χρόνια η Αριστερά πέρασε από πολλά κύματα και εκφράστηκε με διάφορα σχήματα για να φτάσουμε στο 1989 να διεκδικήσει, ενωμένη, μερίδιο στην συγκυβέρνηση. Λάθος κινήσεις την οδήγησαν και πάλι στο δρόμο των διασπάσεων και της καθήλωσης των εκλογικών ποσοστών της σε ιδιαίτερα χαμηλά επίπεδα. Είχε μεσολαβήσει και η πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού, γεγονός που στην αρχή φάνηκε να το περνάει χωρίς ιδιαίτερες επιπτώσεις καθώς είχαν δρομολογηθεί με τον τότε Συνασπισμό εξελίξεις που θα οδηγούσαν σε μια μεγάλη κεντροαριστερά, στην συνέχεια αν και με καθυστέρηση ήρθε ο λογαριασμός.
Στις μέρες μας ελέω της καθολικής κρίσης του φιλελεύθερου μοντέλου της δυτικής οικονομίας, με χαρακτηριστικά που μπορεί να το οδηγήσουν σε εξελίξεις ανάλογες με αυτές της πτώσης του υπαρκτού σοσιαλισμού, η Αριστερά δείχνει να ανακτάει μέρος του χαμένου εδάφους. Πόσο μόνιμο μπορεί να είναι αυτό μένοντας με το αίσθημα της αυτάρκειας, μόνο σε μια αντιμνημονιακή στάση;
Είναι ένα ζητούμενο, γιατί αν το καλοσκεφτούμε η Αριστερά δεν έχει να διατυπώσει μια πρόταση μιας άλλης βιώσιμης οικονομικής λύσης, αλλά υπερασπίζεται τα προνόμια που πρόσφερε το καταρρέον νεοφιλελεύθερο μοντέλο της οικονομίας. Γι’ αυτό και καταφεύγει στην ευκολία που προσφέρει η στοίχισή της πίσω από τους αγανακτισμένους και καθολικά διαμαρτυρόμενους πολίτες, ωστόσο αυτό από μόνο του δεν αρκεί για να κεφαλαιοποιήσει σε θετική ψήφο τη στάση των ψηφοφόρων. Όπως φαίνεται δεν μπορεί και αυτό δεν συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Αν το 1989 σηματοδότησε το τέλος του υπαρκτού σοσιαλισμού, το 2011 τείνει να σηματοδοτήσει το τέλος του νεοφιλελεύθερου μοντέλου ή αν προτιμάται το τέλος του τραπεζικού καπιταλισμού έτσι όπως διαμορφώθηκε τα τελευταία 20 χρόνια.
Μετά από όλα αυτά προκύπτει το θεμελιώδες ερώτημα, μετά την χρεωκοπία των δύο κυρίαρχων οικονομικών θεωρήσεων των πραγμάτων τι μπορούμε να περιμένουμε ως λύση στο πρόβλημα; Νομίζουμε η λύση θα είναι το σύνολο των επιμέρους απαντήσεων που θα δοθούν στις προκλήσεις που έρχονται! Μέσα από αυτές τις απαντήσεις θα ξεπηδήσουν και οι νέες μορφές συλλογικής έκφρασης της κοινωνίας.
