Εξακολουθούμε να μην μπορούμε να αντιληφθούμε για ποιό λόγο
όταν οι εθνικιστές βγαίνουν στο δρόμο όπως για παράδειγμα συνέβη την περασμένη
Κυριακή στην Καβάλα, αποτελεί «χρέος» για τον αντεξουσιαστικό χώρο να βγουν τα
μέλη του επίσης στο δρόμο για να συγκρουστούν με τους
πρώτους και τανάπαλιν. Βέβαια
αυτή τη φορά η ισχυρή αστυνομική δύναμη (τέσσερεις διμοιρίες των ΜΑΤ και 3
ΟΠΚΕ) στάθηκαν ικανές να αναχαιτίσουν τον νεανικό ενθουσιασμό ένθεν και κείθεν
αλλά για κάποιες ώρες η πόλη ήταν αστυνομοκρατούμενη και παράπεμπε σε εικόνες
ενός μεγάλου ποδοσφαιρικού ντέρμπι μεταξύ αιωνίων αντιπάλων.
Παραμένει η απορία γιατί μια πολιτική παράταξη να λύνει τις
διαφορές της με μια άλλη, διαμετρικά αντίθετη με το ξύλο ή με την απειλή του.
Έχει κανείς απ’ όλους αυτούς την εντύπωση
ότι μπορεί να βγει κερδισμένος; Μόνο η αστυνομία βγαίνει κερδισμένη – με
την ευρύτερη έννοια – καθώς γίνεται όλο και πιο απαραίτητη η παρουσία της και η
ενίσχυσή της ως δύναμη επιβολής της τάξης. Λες και δεν υπάρχει άλλος τρόπο
αποτροπής της εκδήλωσης της βίας πέρα από τα γκλόπς, τις ασπίδες και τα
δακρυγόνα. Μόνο πολιτικά κρετίνοι ή απολιθώματα ολοκληρωτικών καθεστώτων
μπορούν να πιστεύουν ότι με τις γροθιές και τα ξύλα θα επιβάλουν ή θα πείσουν
για τις πολιτικές τους απόψεις. Στην εποχή της τεχνολογίας και της αλλοτρίωσης
συνειδήσεων αυτά είναι σαν πόλεμος μεταξύ προϊστορικών ανθρώπων.
Για μας αν υπάρχει μια είδηση σε αυτή την υπόθεση είναι η
εντυπωσιακά μεγάλη παρουσία της αστυνομίας η οποία για τα καβαλιώτικα δεδομένα
δεν ξέρουμε αν έχει προηγούμενο.
