Είναι σχεδόν καθολικό το αίσθημα περηφάνιας που σκόρπισαν οι
Κύπριοι στους απανταχού Έλληνες. Δεν ξέρουμε αν η απόφαση που πήραν είναι η πιο
σωστή, αλλά σε κάθε περίπτωση έστειλαν ένα μήνυμα στους «σοφούς» των Βρυξελών
ότι δεν αποδέχονται αβασάνιστα ότι τους προτείνει η Τρόικα.
Απέδειξαν οι
Κύπριοι ότι οι πολιτικοί δεν είναι για να εφαρμόζουν άκριτα και αδιαμαρτύρητα
οτιδήποτε τους σερβίρουν σαν λύση, επιπλέον και το σημαντικότερο έβαλαν ξανά
την Πολιτική στο προσκήνιο, αποδεικνύοντας ότι το κοινοβούλιο δεν είναι όργανο
επικύρωσης αποφάσεων αλλά έκφρασης πολιτικής βούλησης. Το «άλαλο φρέαρ» του κοινοβουλίου,
απέκτησε φωνή, στη Μεγαλόνησο.
Τα όσα συνέβησαν στην Κύπρο, αποτελούν ένα παράδειγμα για
εμάς, γιατί πέρα όλων των παραπάνω η Κύπρος, αν και μικρό και υπό κατοχή
κράτος, με μια πρωτεύουσα διχοτομημένη – την μοναδική μοιρασμένη στον κόσμο πόλη
– απέδειξαν ότι γνωρίζουν το άθλημα της Πολιτικής. Η αρχή έγινε με τον
αείμνηστο Τάσο Παπαδόπουλο, όταν είπαν το ΟΧΙ στο σχέδιο ΑΝΑΝ πάρα τις απειλές
που δέχθηκαν, τη δεύτερη φορά ήταν όταν παρά τις απειλές και τις
προειδοποιήσεις της Τουρκίας προχώρησαν στην οριοθέτηση της ΑΟΖ και
δρομολόγησαν την αξιοποίηση των κοιτασμάτων υδρογονανθράκων, η τρίτη φορά ήταν
τώρα με το ΟΧΙ στην Τρόικα. Πέρα όμως από την κατοχή του αθλήματος της
πολιτικής, απέδειξαν ότι γνωρίζουν και τους όρους του παιχνιδιού της
γεωπολιτικής…
Βέβαια υπάρχει και ο αντίλογος που λέει ότι η Κύπρος είναι η
Ελβετία της Ανατολής, διαθέτει καταθέσεις οκτώ φορές το ΑΕΠ της οπότε αν
δεχόταν το κούρεμα θα κατέρρεε το οικοδόμημα που κρατάει ζωντανή την οικονομία
της. Ακόμη και έτσι, αν ο λαός της Κύπρου έχει επιλέξει να είναι το
«θησαυροφυλάκιο» της Ανατ. Μεσογείου, απέδειξε ότι ξέρει να υπερασπίζεται τις
επιλογές της και τα συμφέρονταν όσων την εμπιστεύονται. Αυτό δείχνει μια
συνέπεια στην υπεράσπιση των συμφερόντων του κράτους της Κύπρου.
Σε αντιδιαστολή με όλα τα παραπάνω, βρίσκεται η ελληνική
πολιτική πραγματικότητα, όπου οι εδώ πολιτικοί δέχονται αδιαμαρτύρητα και
αδιαπραγμάτευτα τις πολιτικές της Τρόικας, αποδεικνύοντας για ακόμη μια φορά τη
διαχρονικότητα του ραγιαδισμού στην νεοελληνική οντότητα. Γι’ αυτό ενώ αυτές
τις ημέρες στην Κύπρο υπάρχει ένας ενθουσιασμός και μια συσπείρωση των πολιτών γύρω
από την πολιτική τους ηγεσίας, εδώ υπάρχει μια απογοήτευση, μια δυσαρμονία και
ένας κατακερματισμός δυνάμεων. Φίλος που ζει στην Κύπρο, μας έλεγε χθες ότι
υπάρχει τέτοιος ενθουσιασμός που οι πολίτες θέλουν να προσφέρουν ότι έχουν για
να στηρίξουν το ομόλογο που θα εκδοθεί για την στήριξη της κυπριακής
οικονομίας, η κοινωνία μαζί με την εκκλησία, νοιώθουν ότι μπορεί να
εμπιστευτούν την περιουσία τους στα χέρια της κυβέρνησης τους, κάτι που για τα
δικά μας δεδομένα φαντάζει ως σενάριο επιστημονικής φαντασίας.
Θεόδωρος Α. Σπανέλης
