Γνωρίζω καλά, ορισμένοι θα έχουν τρομάξει και μόνο με τον
τίτλο του σημερινού άρθρου… ετοιμάζονται ήδη να διαβάσουν ένα κείμενο με
εθνικιστικές κορώνες και συγχρόνως ακονίζουν τα σπαθιά του λόγου τους για να με
κατακρεουργήσουν… Για ακόμη μια φορά δεν θα τους δώσω
αυτή τη χαρά, απεναντίας
θα υπενθυμίσω ότι η λύση στα προβλήματα της χώρας δεν θα τη βρει κανείς ούτε σε
αδιέξοδες εθνικιστικές κορώνες, ούτε σε εθνομηδενιστικές ρητορείες που στρώνουν
τον δρόμο σε ένα δήθεν διεθνισμό που
εξελίχθηκε τελικά σε προθάλαμο της παγκοσμιοποίησης, το ανώτερο στάδιο του
καπιταλισμού!!!Πόσο λάθος όμως, διαβάζουμε τους μύθους! Κόντρα σε όλους όσους πρόσμεναν βοήθεια από έξω, για να σωθεί το έθνος, (στην αρχή οι ελπίδες είχαν εναποτεθεί στους Φράγκους και αργότερα στους Ρώσους), ο λαός, αυτός που υπέφερε περισσότερο απ’ όλους από την παρακμή και την πτώσης της αυτοκρατορίας είχε εναποθέσει τις ελπίδες του στον δικό του βασιλιά. Επειδή όμως κατανοούσε (ο λαός) ότι ο βασιλιάς δεν ήταν ζωντανός για να έρθει να τον σώσει εκείνη τη στιγμή, αλλά ούτε και νεκρός για να έχει χαθεί κάθε ελπίδα, επινόησε ένα εξαιρετικό εύρημα όπου αν το αναλύσει κανείς εμπεριέχει πολύ μεγαλύτερες αλήθειες από οποιαδήποτε ιστορική ανάλυση. Η θέση που βρήκε για τον βασιλιά του, ήταν αυτή του «μαρμαρωμένου», όπου κάποια στιγμή θα ξυπνήσει, θα «ξεμαρμαρωθεί» και θα ξεκινήσει μια νέα εποχή αναγέννησης του ελληνισμού.
Όποιος έχει διαβάσει τα λαϊκά παραμύθια, όχι απλά σαν ένα
ευχάριστο ανάγνωσμα, αλλά ως ένα μάθημα ζωής, γνωρίζει ότι στη γλώσσα τους
«βασιλιάς» γίνεται κάποιος όταν έχει περάσει τις μεγάλες δυσκολίες της ζωής με
επιτυχία και έχει γίνει κύριος – πια – του εαυτού του, ο θρόνος είναι το έπαθλο
για τον προσωπικό αγώνα που έδωσε! Αυτό είναι το μάθημα που παίρνει ο καθένας σε
προσωπικό επίπεδο, ως λαός, σε συλλογικό επίπεδο, το μάθημα που πρέπει να
πάρουμε είναι ότι ο «μαρμαρωμένος βασιλιάς» θα «ξυπνήσει» για να σώσει την χώρα
όταν ως έθνος θα γίνουμε κύριοι του εαυτού μας. Είναι εκείνη η στιγμή που δεν
θα περιμένουμε ούτε τους Αμερικάνους, ούτε του Ευρωπαίους - Φράγκους, ούτε του
Ρώσους, ούτε τους… Εξωγήινους, - όπως μερικοί ανόητοι πιστεύουν! – για να μας
σώσουν!!! Όταν θα τελειώσουν αυτά τα παραμύθια, θα έχει έρθει η στιγμή που θα
πιστέψουμε, όχι απλά στις δικές μας δυνάμεις, αλλά στο νόημα που πρέπει να
ενέχει η ύπαρξη μας ως έθνος… Αν είναι να συνεχίσουμε να ζούμε με ελεημοσύνες
και ως κολαούζοι του ενός και του άλλου, ας αφήσουμε τις μαγκιές για τους
άλλους!!!
Θεόδωρος Α. Σπανέλης
