Το γεγονός ότι αναγκαστήκαμε να διανύσουμε ήδη τρία χρόνια
υπό την βαριά σκιά του μνημονίου, δεν ήταν – ως γνωστό – αποτέλεσμα μιας
συναινετικής πολιτικής αλλά αποτέλεσμα άσκησης βίας, μέσα από εκβιαστικά
διλλήματα. Το τι έχει συμβεί τρία χρόνια στη χώρα μας, δεν ξέρουμε αν θ’
απασχολήσει τους ιστορικούς του μέλλοντος ή θα επικεντρωθούν στα όσα έπονται
και τα οποία θα αλλάξουν την μορφή της χώρας, ανεπιστρεπτί. Όσο και αν φαίνεται
περίεργο, σε αυτή την περίοδο
που διανύσαμε επαληθεύτηκε για ακόμη φορά η
διαπίστωση – για να μην γενικολογούμε θα την προσαρμόσουμε στην περίπτωση – που
υποστηρίζει ότι δεν μπορεί να εφαρμοστεί μια πολύ σκληρή μνημονιακή πολιτική αν
δεν υπάρχει μια εξίσου ικανή αντιμνημονιακή παράταξη. Δεν ξέρουμε αν γίνεται
κατανοητό το λογοπαίγνιο ότι αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν τόσο «αντιμνημονιακός» δεν θα
μπορούσε να εφαρμοστεί αυτή η πολιτική… Είναι το ίδιο που συνέβη και με το
ΠΑΣΟΚ στην πρώτη περίοδο της ζωής του, αν δεν είναι τόσο αντιαμερικανικό δεν θα
μπορούσε ο αμερικανικός παράγοντας να συνεχίσει να έχει παρουσία στη χώρα!!! Το
ίδιο έγινε και με το μνημόνιο, αν υπήρχε μια «αντιμνημονιακή» παράταξη που να
είναι λιγότερο δογματική και περισσότερο κοντά στην πραγματικότητα, οι πολίτες
θα την είχαν εμπιστευτεί ήδη, ως εναλλακτική λύση. Η απουσία ενός σχήματος με
αυτά τα χαρακτηριστικά ακόμη και σήμερα κρατάει στη ζωή την τρικομματική
κυβέρνηση, μια κυβέρνηση την οποία καθημερινά ο μόνος που την «πολεμάει» είναι η
πραγματική οικονομία…
Βλέπουμε τους κυβερνητικούς παράγοντες σε όλους τους τόνους
να προσπαθούν να μεταλαμπαδεύσουν την αισιοδοξία τους για την καλή πορεία της
οικονομίας και έρχεται αυτή η ριμάδα η καθημερινότητα και τα γκρεμίζει όλα.
Περάσαμε τρία χρόνια υπό το ζυγό του μνημονίου και διαρθρωτικές αλλαγές δεν
έγιναν, απεναντίας βαλτώσαμε ακόμη περισσότερο, δόθηκε πίστωση χρόνου στο
πολιτικό σύστημα να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα για να μπορέσει να επιβιώσει
– και πραγματικά τα πήγε καλά – χάσαμε έτσι την ευκαιρία για μια ειρηνική
μετάβαση σε ένα νέο πολιτικό περιβάλλον, η ανεργία έχει χτυπήσει ταβάνι, όπως
και η φτωχοποίηση μεγάλου μέρους του πληθυσμού και κανείς δεν συγκινείται,
πάθαμε ανοσία, αντί να αναπτυχθούν οι νέες συλλογικότητες που ξεκίνησαν, δειλά
επανερχόμαστε στην πεπατημένη, που είναι ο καθένας για τον εαυτό του.
Ωστόσο τα μηνύματα έρχονται και ο χάρτινος πύργος που
φτιάχτηκε με τις πομφόλυγες των χρεωκοπημένων πολιτικών θα καταρρεύσει, η
οικονομία δεν είναι δικολαβικός λόγος να τον φέρνει ο καθένας στα μέτρα του,
είναι πραγματικά μεγέθη που κρίνουν την ευημερία ενός λαού. Τα πρώτα μηνύματα
για την επερχόμενη κατάρρευση έρχονται, όποιος έχει μάτια τα βλέπει, ωστόσο το
ζητούμενο δεν είναι αυτό, η χώρα χρειάζεται να κάνει ένα άλμα για να
προσπεράσει το βάραθρο και ακόμη δεν φαίνεται το ποιος θα την οδηγήσει σε αυτή
την έξοδο από τον φαύλο κύκλο της κρίσης και του μνημονίου.
Θόδωρος Σπανέλης
