Χωρίς δίπλωμα οδήγησης

Όλοι καταλαβαίνουν ότι το κλείσιμο της ΕΡΤ και οι απολύσεις που την συνοδεύουν δεν είναι και δεν μπορεί να είναι η αιτία για την κυβερνητική κρίση. Αν η κυβέρνηση είχε να παρουσιάσει επιτυχίες σε άλλα μέτωπα, μείωση της ανεργίας και επενδύσεις, μεταρρυθμίσεις στην υγεία και
την παιδεία που θα τις έκαναν πιο αποτελεσματικές και πιο προσιτές σε όλους, αλλαγές στη λειτουργία των θεσμών για τον περιορισμός της διαφθοράς, τότε κανείς δεν θα νοιάζονταν για τις απολύσεις στην ΕΡΤ και στις αλλαγές που έπονται στον τρόπο λειτουργίας της. Μην ξεχνάμε ό,τι όλοι αντιμετωπίζανε την ΕΡΤ σαν το κυβερνητικό παραμάγαζο, και ήταν έτσι, οπότε συχνά - πυκνά προς τα εκεί στρέφονταν οι βολές για παραπληροφόρηση και προπαγάνδα.

 

Τα ανοιχτά θέματα της χώρας δεν «ρολάρουν», το σύστημα έχει πάθει «φούιτ», οι ανίκανοι συνεχίζουν να κάνουν κουμάντο και ο κρατικός μηχανισμός ανά πάσα στιγμή είναι έτοιμος να κατεβάσει ρολά. Το καρδιογράφημα της τρόικας, δείχνει ότι ο ασθενής είναι ζωντανός, μόνο που οι τόνοι που καταγράφονται έρχονται από μια καρδιά που λειτουργεί με μηχανική υποστήριξη… Γι’ αυτό και τα συμπεράσματα που εξάγουν είναι πολύ μακριά από την πραγματικότητα. Περισσότερο από κάθε άλλη φορά, το σύστημα θέλει επανεκκίνηση, restart επί το ελληνικότερο, όπως και κάθε πράγμα στη ζωή όταν φτάνει σε ένα αδιέξοδο. Τα τελευταία χρόνια, αυτό το «ρεστάρισμα» γινόταν με δύο τρόπους, ο ένας – ο ήπιος – ήταν ο ανασχηματισμός, ο δεύτερος – πιο δυναμικός – με εκλογές.

 

Έχουμε φτάσει όμως στο σημείο, τόσο ο ανασχηματισμός και πολύ περισσότερο οι εκλογές να φαντάζουν ως ανόητα παιχνιδάκια, μπροστά στα μεγάλα ζητήματα που αντιμετωπίζει η χώρα!!! Και το μεγαλύτερο πρόβλημα αυτή τη στιγμή είναι η απουσία εναλλακτικής λύσης που να μπορεί να πείσει ότι έχει έστω και ελάχιστες πιθανότητες επιτυχίας. Δεν το θέτω κομματικά, αν θα πρέπει να είναι κυβέρνηση το ένα ή το άλλο κόμμα, αλλά ως μια πολιτική πρόταση εξόδου από την κρίση. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι πρέπει να βάλουμε όπισθεν και να πάμε πίσω, εκεί απ’ όπου ξεκινήσαμε, μόνο που αυτός ο τόπος που προσδιορίζεται ως «πίσω» δεν υπάρχει πιά, κάποιοι άλλοι υποστηρίζουν να βάλουμε την πρώτη ταχύτητα για να φύγουμε μπροστά και μόλις βγούμε στο δρόμο να βάλουμε και δεύτερη, αλλά μπροστά δεν υπάρχει δρόμος, οπότε ενστικτωδώς επιλέγουμε τη νεκρά. Επειδή όμως θέλουμε να δείχνουμε ότι κάτι κάνουμε αρχίζουμε τις συζητήσεις για το μπροστά, το πίσω, το δεξιά και το αριστερά… Κανείς δεν βλέπει όμως ότι αυτοί που φιλοδοξούν να έχουν το τιμόνι στα χέρια τους, δεν έχουν ούτε δίπλωμα οδήγησης!!!

 

Θεόδωρος Α. Σπανέλης