Έχουμε συμπληρώσει έξι χρόνια κρίσης, τρία χρόνια σε
καθεστώς μνημονίου και οι δείκτες της φτώχειας σπάνε το ένα «ολυμπιακό» ρεκόρ
μετά το άλλο. Η στεναχώρια, η απελπισία και η κατάθλιψη έχουν απλωθεί ως γρίπη
πάνω απ’ την χώρα και οι αυτοκτονίες για οικονομικούς λόγους είναι τόσες πολλές
που πλέον δεν είναι ικανές να προκαλέσουν την προσοχή του κόσμου, όπως γινόταν τις
πρώτες ημέρες. Κάτι ανάλογο είχε συμβεί και τον χειμώνα του 1941, οι πρώτοι
θάνατοι από πείνα ήταν θέμα συζήτησης, μετά έγιναν μια ρουτίνα…
Αυτή είναι με λίγα λόγια η εικόνα της πατρίδας μας σήμερα,
μια εικόνα που συμπληρώνουν τα κομμάτια από ένα διαλυμένο κράτος που συνεχίζει
να λειτουργεί εξαιτίας της αυταπάρνησης και του πατριωτισμού κάποιων Ελλήνων… αλλά
και οι χαρούμενες εικόνες των μετεχόντων στο πολιτικό σύστημα!!! Πως γίνεται
και κάθε φορά που έχουν να εξαγγείλουν και ένα καινούργιο μέτρο έχουν ένα
χαμόγελο ικανοποίησης;. Ενώ θα περίμενε κανείς ότι όταν κάποιος έχει να
ανακοινώσει κάτι πολύ δυσάρεστο, αν μη τι άλλο, είναι θλιμμένος, εδώ τα
πράγματα είναι τελείως διαφορετικά. Το παράδοξο είναι ότι ακόμη και οι
αντιπολιτευόμενοι, εμφανίζονται και αυτοί χαρούμενοι, με την σκέψη ίσως ότι
σύντομα θα ξεσπάσει η οργή του λαού και θα έρθει η δική τους ώρα για να
κυβερνήσουν…
Θλιβερό, αλλά αληθινό. Τα τελευταία σαράντα χρόνια, μερικές
χιλιάδες Ελλήνων πέρασαν, από τα διάφορα υπουργεία ως καλοπληρωμένοι σύμβουλοι
υπουργών, κάθισαν στα βουλευτικά έδρανα και απόλαυσαν τις τιμές και τις δόξες
μια υπουργικής μερσεντές… όλοι αυτοί, αν δεν κάνουμε λάθος, «υπηρέτησαν» τον
λαό από τις διάφορες θέσεις και ικανοποίησαν έτσι την ανάγκη που ένοιωθαν «να
προσφέρουν στον τόπο»… Έτσι δεν είναι; Κάποιοι – οι περισσότεροι ίσως -
αποκόμισαν και οικονομικά οφέλη, όχι παράνομα κατ’ ανάγκη, αλλά μιας και ήταν
μέσα στα πράγματα, άδραξαν τις ευκαιρίες. Σωστά; Που είναι όμως σήμερα όλοι
αυτοί; Σε ποιό κοινωνικό ιατρείο, σε ποιό ξενώνα αστέγων ή σε ποιό φροντιστήριο
παροχής δωρεάν μαθημάτων σε παιδιά απόρων ή σε ποιό τραπέζι της αγάπης,
προσφέρουν τις υπηρεσίες τους, αυτοί, οι σύζυγοί τους και τα τέκνα τους; Μπορεί
να κάνουμε λάθος, αλλά δεν έχουμε δει και δεν έχουμε ακούσει για κανέναν τους.
Λες και η προσφορά στον τόπο τελείωσε όταν διεκόπη και η σχέση με το δημόσιο
ταμείο.
«Αυτά είναι λαϊκισμός», μπορεί να πει κανείς και να
ξεμπερδέψει, ενδεχομένως, αλλά αν σήμερα η Χρυσή Αυγή «φλερτάρει» με την θέση
της αξιωματικής αντιπολίτευσης αυτό δεν συμβαίνει επειδή ξαφνικά οι Έλληνες
ασπάστηκαν τις αρχές του ναζισμού… Η μεγαλύτερη ευθύνη προκύπτει από αυτά που βλέπουν
σχετικά με το πώς κινούνται όσοι μας έφτασαν στην χρεωκοπία, αλλά και ο τρόπος
που την διαχειρίζονται. Δικαίως μπορεί να αναρωτηθεί ο καθένας που βλέπει αυτή
την κατάσταση: «Μα καλά λίγη ανθρωπιά δεν έχουν;»
Θεόδωρος Α. Σπανέλης
