Αιδώς Αργείοι!!!
Λίγη ντροπή δεν βλάπτει
Με αφορμή την … «αποστομωτική» απάντηση του κ. Βύζικα στην επιστολή διαμαρτυρίας των καθηγητών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης
Οδηγός, ο οποίος οδηγεί σκνίπα στο μεθύσι, χάνει τον έλεγχο, παρεκκλίνει από την πορεία του και …εφορμά πάνω σε δέντρο. Για καλή του τύχη διασώζεται και οι αστυνομικοί που σπεύδουν στον τόπο του ατυχήματος, εκπλήσσονται, καθώς τον βρίσκουν να έχει απεγκλωβιστεί από το αυτοκίνητο και σε έξαλλη κατάσταση να βρίζει και να κλωτσά το δέντρο που του… έφραξε το δρόμο!!!
Το παραπάνω ανεκδοτολογικό περιστατικό μας θύμισε συνειρμικά η απάντηση που έδωσε ο κ. Βύζικας στην ανοιχτή επιστολή διαμαρτυρίας των πανεπιστημιακών καθηγητών, απάντηση που δημοσιεύτηκε σε φιλική του τοπική εφημερίδα. Ο κ. Βύζικας αντί να ζητήσει συγγνώμη ως όφειλε, αντί να δώσει εξηγήσεις και να προσπαθήσει έστω να δικαιολογήσει τις αντιδεοντολογικές και παράνομες πρακτικές του ως Προέδρου του Μουσείου Καπνού, ζητά και τα ρέστα! « Ήλπιζα οι καθηγητές με την επιστολή τους να με ευχαριστήσουν που διευκόλυνα το έργο τους με την τρίτομη έκδοση που εξέδωσα», απαντά ξεπερνώντας σε θράσος και απερισκεψία τον μεθυσμένο οδηγό. Μόνο που ο κ. Βύζικας δεν τελεί υπό το καθεστώς μέθης. Ομιλεί και πράττει με πλήρη νηφαλιότητα. Γι’ αυτό και εγείρει το αναπόφευκτο ερώτημα: Ο κ Βύζικας, ο οποίος θέλει να προβάλλεται ως ένα σοβαρό και αξιόπιστο δημόσιο πρόσωπο, έχει δικαίωμα να διεκδικεί το ακαταλόγιστο;
Αμείλικτο το ερώτημα που δεν αφορά μόνο στενά, προσωπικά τον κ. Βύζικα αλλά και όλα τα πρόσωπα που διαχειρίστηκαν από πόστα ευθύνης δημόσια αγαθά και αποδείχτηκαν, πολλοί από αυτούς, απολύτως ακατάλληλοι, οδηγώντας τον τόπο με την ανευθυνότητα του μεθυσμένου οδηγού, στον εκτροχιασμό που βιώνουμε σήμερα. Γι’ αυτό και κρίνεται για όσα κάνει αλλά και όσα δηλώνει.
Επομένως, η αναφορά μας στον κ. Βύζικα είναι γενικευτική. Στο πρόσωπό του καταγγέλλουμε όλους εκείνους που αναρριχήθηκαν σε παραταξιακούς μηχανισμούς των κυρίαρχων κομμάτων, αναλαμβάνοντας δημόσιες θέσεις. Κι αυτή η ανέλιξη δεν αφορά μόνο τους ισχυρούς του Αθηναϊκού Κέντρου αλλά και όλους αυτούς που δραστηριοποιήθηκαν ως καθεστωτικά στελέχη, δημιουργώντας ισχυρές διαπλοκές και ισχυρότατα ερείσματα στις τοπικές κοινωνίες όπου έδρασαν. Η καθεστωτική αντίληψη και πρακτική τους έγκειται στο γεγονός ότι θέτοντας σε πρώτη μοίρα το κομματικό και προσωπικό συμφέρον, και απολαμβάνοντας υψηλή προστασία από άλλα στελέχη της ίδιας συνομοταξίας, έχουν βαθμιαία διολισθήσει σε πρακτικές όπου η συναλλαγή, η διαπλοκή, η αδιαφάνεια και η καταπάτηση της νομιμότητας είναι συνηθισμένο φαινόμενο. Με την αλαζονεία της εξουσίας, αισθάνονται στο πόστο τους ως απόλυτοι οικοδεσπότες που επιδίδονται σε καθημερινό πανηγύρι αυθαιρεσίας, θεωρώντας ότι δικαιούνται να είναι υπεράνω του νόμου, ενθαρρυμένοι από την ανοχή και τη βεβαιότητα της ατιμωρησίας.
- Υπεράνω του νόμου είναι ένας δημόσιος λειτουργός ο οποίος παραβιάζει απροκάλυπτα το καταστατικό του δημόσιου φορέα, στον οποίο μάλιστα διορίστηκε ως πρόεδρος με βασική αποστολή να …προωθεί τους σκοπούς του καταστατικού (!!!).
- Υπεράνω του νόμου δρα ένας δημόσιος λειτουργός όταν αγνοεί απροκάλυπτα τις επανειλημμένες γνωματεύσεις του Συνηγόρου του Πολίτη που τον καλούν να συμμορφωθεί.
- Υπεράνω του νόμου και υπεράνω πάσης δεοντολογίας είναι ο δημόσιος λειτουργός ο οποίος γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων του την έγγραφη διαμαρτυρία 84 καθηγητών Πανεπιστημίων της Ελλάδας και του εξωτερικού που του ζητούν να κάνει το απολύτως αυτονόητο: να πειθαρχήσει στο καταστατικό λειτουργίας της υπηρεσίας του.
Η έκπληξη
Ο Πρόεδρος του Μουσείου Καπνού τα διέπραξε όλα αυτά κατ’ εξακολούθησιν, χωρίς δυστυχώς να ενοχληθεί κανείς, από αυτούς που είχαν τη συνευθύνη για τη λειτουργία του Μουσείου Καπνού!!! Έχοντας συγκεντρώσει με αξιοθαύμαστη πράγματι ενεργητικότητα ένα πλούσιο αρχειακό υλικό (τουλάχιστον 2000 μοναδικά βιβλία, φωτογραφίες και πρωτογενή έγγραφα για την ιστορία του καπνού της πόλης μας), το κρατά εδώ και χρόνια πεισματικά απροσπέλαστο στο κοινό και στους μελετητές. Κι όμως το καταστατικό του Μουσείου Καπνού αναφέρει (άρ. 2 παρ. 6) ότι σκοπός του Μουσείου είναι «η προσέλκυση ερευνητών, επιστημόνων και ινστιτούτων που ασχολούνται με το καπνικό ζήτημα». Ο κ. Βύζικας δικαιολογούσε τη στάση του αυτή με το επιχείρημα ότι το πλούσιο αρχειακό υλικό είναι αταξινόμητο.
Μέχρι που ήλθε η έκπληξη, η οποία κονιορτοποίησε το επιχείρημα του κ. Βύζικα και μας αφύπνισε από τις καθησυχαστικές δικαιολογίες του. Ως γνωστόν, πρόσφατα κυκλοφόρησαν τρεις πολυτελείς τόμοι για τον καπνό με συγγραφέα τον κ. Βύζικα, όπου παραθέτει πλούσιο αρχειακό υλικό από το Μουσείο Καπνού!!! Το αρχειακό υλικό επομένως που το κρατούσε απροσπέλαστο, το διέθεσε αποκλειστικά για τον εαυτό του και πιστοποίησε αυτήν την προνομιακή μεταχείριση εκδίδοντας τρίτομο έργο! Πρόκειται μάλλον για τον πιο απροκάλυπτο αυτοδιασυρμό που διέπραξε μέχρι σήμερα δημόσιο πρόσωπο στην Καβάλα, εφόσον έτσι πιστοποίησε ότι το κρυμμένο μέχρι τώρα αρχειακό υλικό το μεταχειρίστηκε ως προσωπική ιδιοκτησία. Έτσι λοιπόν έπεσαν οι μάσκες, πράγμα που προκάλεσε την εύλογη επιστολή-αντίδραση των πανεπιστημιακών καθηγητών. Είδαμε τη θρασύτατη απάντηση που έδωσε ο κ. Βύζικας, απάντηση βέβαια που δεν θίγει την ουσία αλλά εξαντλείται σε επικοινωνιακούς φανφαρονισμούς, παρακάμπτοντας το πρόβλημα και θεωρώντας ότι απευθύνεται σε ηλίθιους. Απαιτεί από τους πανεπιστημιακούς καθηγητές να τον… ευχαριστήσουν(!!) «που διευκόλυνε το έργο τους»! Πώς το διευκόλυνε; Κρατώντας κλειστό το αρχείο και χλευάζοντας (όπως έκανε προ διετίας) το αίτημά τους να ανοίξει το αρχείο στους ερευνητές από το ΑΠΘ; "Ας έκαναν την έρευνα οι ίδιοι", συνεχίζει ακάθεκτος με το γνωστό αυτάρεσκο ύφος του.
Η απάντηση του κ. Βύζικα αποκαλύπτει την πλήρη σύγχυση στην οποία βρίσκεται, ώστε να έχει χάσει, ακριβώς όπως ο μεθυσμένος οδηγός, την αίσθηση της πραγματικότητας. Ακριβώς επειδή λειτουργεί με τη συνείδηση του καθεστωτικού στελέχους που διαχειρίζεται με φεουδαρχική αντίληψη του πόστο του («Εγώ έφτιαξα το Μουσείο, δικαιούμαι να κάνω ό,τι θέλω»), δεν αντιλαμβάνεται τα σαφή αλλά εξαιρετικά ευαίσθητα όρια ανάμεσα στη δημόσια ιδιότητα του Προέδρου του Μουσείου Καπνού (που συλλέγει από τους δωρητές και διαχειρίζεται υλικό για το Μουσείο) και του ερευνητή ιδιώτη που αξιοποιεί αρχεία για την έρευνά του. Στο μυαλό του κ. Βύζικα, όπως φαίνεται από την απάντηση του, αυτές οι ιδιότητες συνυπάρχουν αξεδιάλυτες. Πρόκειται για μια επικίνδυνη σύγχυση, κοινότοπη σ’ όλα αυτά τα καθεστωτικά στελέχη που θεωρούν πως έχουν αυτονόητο δικαίωμα να εκμεταλλεύονται το δημόσιο πόστο τους για άντληση κάθε είδους προσωπικής ωφέλειας. Αυτή η καθόλου τυχαία σύγχυση εκκολάπτεται με ανοχές, συγκαλύψεις, διαπλοκές, κτλ, κτλ και δυστυχώς γιγαντώνεται με την αμήχανη παθητικότητα όλων ημών των πολιτών, όχι μόνο στην Καβάλα. Την απόληξη της πρακτικής αυτής την πληρώνουμε όλοι: και όσοι ευωχήθηκαν στο πάρτι της ρεμούλας και όσοι συνεχίζουν να διάγουν εντίμως «με τον σταυρό στο χέρι»… Ο κ. Βύζικας λοιπόν αντικρούει στους πανεπιστημιακούς καθηγητές με επιχειρηματολογία νηπίου, προσβάλλοντας βάναυσα τη νοημοσύνη μας.
Ιδιοκτησία του το αρχείο;
Το ενδιαφέρον μας για την υπόθεση των αρχείων του Μουσείου Καπνού παραμένει αμείωτο, γιατί το πλουσιότατο και μοναδικό για καπνικά θέματα αρχειακό υλικό αποτυπώνει την πιο λαμπρή περίοδο της ιστορίας της Καβάλας, περίοδο που περιμένει τους ερευνητές για να φωτιστεί. Ε, λοιπόν αυτό το αρχείο δεν το ξέρει κανείς παρά μόνο ο κ. Βύζικας! Το συγκέντρωσε, είναι αλήθεια με πολύ μόχθο, όμως ουδείς γνωρίζει αν το έχει διαχειριστεί με τη στοιχειώδη αρχειονομική δεοντολογία, αυτονόητη για τον κοινό νου: όταν περιέρχεται στην ευθύνη μιας αρχειακής μονάδας , όπως είναι το Μουσείο Καπνού, αρχειακό υλικό (είτε από ιδιώτες είτε από άλλους φορείς), το υλικό αυτό καταγράφεται επίσημα και δίνεται σχετικό έγγραφο στους δωρητές, ώστε να γνωρίζουν αυτοί αλλά και το μουσείο τι υλικό κατατέθηκε. Υπάρχουν τέτοια έγγραφα για όλο το αρχειακό υλικό; Αν έχει χαθεί, αν έχει διολισθήσει σε άλλα χέρια μέρος έστω του υλικού, αν ο κ. Βύζικας θα ήθελε να κρατήσει ένα μέρος του υλικού αυτού (το κράτησε ζηλότυπα ως προσωπική ιδιοκτησία για χρόνια, γιατί τώρα να το αποχωριστεί;) πώς μπορεί αυτό να διαπιστωθεί και πολύ περισσότερο να αποκατασταθεί;
Το ερώτημα δεν είναι μόνο θεωρητικό: Επίκειται η παράδοση του υλικού του Μουσείου Καπνού στον νέο φορέα σε μερικές μέρες. Θα γίνει άραγε αυτή η παράδοση-παραλαβή με τη λογική του άρπα κόλα ή με την προβλεπόμενη από το νόμο και τη δεοντολογία διαδικασία; Η μέχρι τώρα πείρα έδειξε ότι ούτε το Δημοτικό Συμβούλιο ούτε ο Δήμαρχος ούτε δυστυχώς και το Δ.Σ του Μουσείο Καπνού έδειξαν ενεργό ενδιαφέρον και ευαισθησία για τη διαχείριση του αρχειακού υλικού, αφήνοντας το στην απόλυτη διάθεση του κ. Βύζικα. Γι’ αυτούς το Μουσείο Καπνού ήταν αποκλειστικά και μόνο ένα πρωτότυπο Μουσείο, στολίδι για την Καβάλα, πόλος έλξης, και προπάντων αστραφτερή βιτρίνα που την έδειχναν, σπεκουλάροντας για προσωπικό κύρος, στους κάθε είδους μεγαλοσχήμονες που επισκέπτονταν την πόλη.
Το μοναδικό στην πόλη μας θεματικό Μουσείο, το Μουσείο Καπνού, μπορεί να είναι πράγματι ένα στολίδι, σε όποιο οργανισμό και αν υπαχθεί. Μένει να αποκατασταθεί η νομιμότητα και να το πλαισιώσουν άνθρωποι με γνώση ήθος και προσήλωση στη νομιμότητα και διαφάνεια. Σε ένα τέτοιο καθεστώς ο κ. Βύζικας θα μπορούσε να έχει θέση, εφόσον λογοδοτήσει, ως οφείλει, με την επικείμενη παράδοση του υλικού του Μουσείου. Αν αποκηρύξει τις αυθαιρεσίες του, αν παραδώσει έγκυρα και αξιόπιστα όλο το υλικό που παρέλαβε, εμείς θα επιδοκιμάσουμε και δεν θα έχουμε πλέον κανένα λόγο να τον στηλιτεύουμε. Έχει δουλέψει για το Μουσείο και μια θέση του ανήκει, θέση βέβαια από την οποία δεν θα μπορεί να συνεχίσει να είναι πάλι φεουδάρχης του Μουσείου…
