Ποιος θα το περίμενε ότι ένας πρωθυπουργός που ως επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης πολιτεύτηκε στο όνομα της ανοιχτής διακυβέρνησης και του ουσιαστικού διαλόγου θα αναγκαζόταν να καταφύγει σε εκβιαστικά διλλήματα για να περάσει την πολιτική του. Γιατί τελικά το μεγάλο πρόβλημα με την κυβέρνηση Παπανδρέου δεν είναι μόνο ότι ακολουθεί μια πολιτική που έχει υπαγορεύσει το Δ.Ν.Τ., δεν είναι μόνο ότι ξεπούλησε συγκριτικά πλεονεκτήματα και εκχώρησε κυριαρχικά δικαιώματα αδιαπραγμάτευτα, αλλά πρώτα και κύρια είναι το γεγονός ότι κινούμενη με μια ολιγαρχική λογική προσπαθεί να επιβάλει την πολιτική της.
Η αλήθεια είναι ότι μια σκληρή πολιτική μπορείς να την εφαρμόσεις μόνο με δύο τρόπους. Ο ένας τρόπος είναι μέσα από μια σειρά εκβιαστικά διλλήματα – δηλαδή κάνοντας χρήση όπλων ψυχολογικού πολέμου – να κινηθεί δηλαδή η κυβέρνηση «ξεγεννώντας» την Ιστορία με καισαρική τομή. Ο άλλος τρόπος είναι με φυσιολογικό τρόπο, να παρατεθούν όλα τα δεδομένα, χωρίς ψέματα και υπεκφυγές και οι πολίτες να αποφασίσουν, ο βαθμός της ωριμότητάς τους θα κρίνει και το σωστό της τελική απόφασης.
Στην πρώτη περίπτωση η κυβέρνηση δεν μπορεί να έχει τους πολίτες μαζί της αλλά μόνο απέναντι της ή τουλάχιστον την ανοχή των πολλών, στην δεύτερη περίπτωση όμως για να τους έχει μαζί της, θα πρέπει όχι απλά να ειπωθεί όλη η αλήθεια αλλά να υπάρξουν και ειλικρινείς πράξεις μετανοίας, αποδείξεις ότι κάτι σοβαρό έχει αλλάξει στο πολιτικό σύστημα. Πως είναι όμως δυνατόν να έχει αλλάξει κάτι όταν από τα δεκάδες σκάνδαλα που έχουν «σκάσει» τα τελευταία χρόνια μόνο ένα βρέθηκε να πληρώσει; Πως είναι δυνατόν βουλευτές και υπουργοί να μην έχουν εκχωρήσει προνόμια και μισθούς υπέρ του δημόσιου χρέους; Πως είναι δυνατόν να υπάρξει επανεκκίνηση αν δεν φανεί με πράξεις ότι η κυβερνώσα αντίληψη έχει αποβάλει την λογική να κυβερνάει με τους κολλητούς και να επιλέγει τους ικανούς;
Σε τελική ανάλυση πως είναι δυνατόν μια τέτοια κυβέρνηση να συνεγείρει τους πολίτες και να πέσουν με αυταπάρνηση όλοι στην μάχη κατά της χρεωκοπίας, όταν απουσιάζει το όραμα, αυτό που ενώσει τις επιμέρους φιλοδοξίες στην επίτευξη ενός μεγάλου στόχου; Και η τελευταία πολυεθνική εταιρία για να πετύχει τους στόχους που έχει θέσει η διοίκηση, προηγούνται συναντήσεις προκειμένου να πεισθούν όλοι οι μετέχοντες στην παραγωγική διαδικασία για το πόσο σημαντικό είναι το σχέδιο που καλούνται να υλοποιήσουν. Όταν μιλάμε για μια χώρα πως μπορεί να υπάρξει έγερση από τον εφησυχασμό και την παραίτηση αν δεν υπάρξει κοινός στόχος με μετρήσιμο αποτέλεσμα για όλους αλλά και τον καθένα ξεχωριστά;
Αλλά και πως μπορεί να πείσει σήμερα μια ηγεσία ότι έχει όραμα και θα είναι συνεπής στην βάση ενός νέου κοινωνικού συμβολαίου όταν από την πρώτη ημέρα διακυβέρνησης μένει πιστή στην παράδοση που δημιούργησαν όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις, του ψέματος και της απάτης. Δεν μπορεί να αλλάξει η σχέση πολιτών – κυβέρνησης όσο η δεύτερη και ευρύτερα ο πολιτικός κόσμος κινείται με την λογική του Βελιγκέκα…
