Υπάρχει ένα τσιτάτο από την εποχή της Πολιτιστικής Επανάστασης στην Κίνα που διατυπώθηκε από τον μεγάλο κινέζο ηγέτη Μάο Τσε Τουγκ και το οποίο καθοδηγεί την κινέζικη πραγματικότητα μέχρι σήμερα: «Δεν έχει σημασία αν η γάτα είναι άσπρη ή μαύρη, σημασία έχει να πιάνει ποντίκια». Είναι ένα τσιτάτο το οποίο η Κίνα το έχει ως αρχή για να μπορέσει να κινήσει την τεράστια παραγωγική της μηχανή και να έχει πετύχει να γίνει, μια κομμουνιστική χώρα, ηγέτιδα δύναμη του παγκόσμιου καπιταλισμού. Δεν είναι καθόλου τυχαίο δε που θαυμαστής της Κίνας δηλώνει και ο Χένρι Κίσινγκερ μέσα από το προσφάτως εκδοθέν βιβλίο με τίτλο «On China» (Περί Κίνας).
Αυτό που κάνει ξεχωριστή την περίπτωση της Κίνας , είναι το γεγονός ότι αξιοποίησε τον κεντρικό σχεδιασμό με τα εργαλεία της ιδιωτική πρωτοβουλίας. Βέβαια για να μπορέσει να πετύχει αυτό το μοντέλο δεν αρκούσαν οι διαπιστώσεις της κομμουνιστικής ηγεσίας αλλά συνετέλεσαν σημαντικά και τα στοιχεία που συνθέτουν την παράδοση της Κίνας και της ψυχοσύνθεσης του λαού της.
Αυτά στην Κίνα, γιατί στην Ελλάδα με τον ιδιόμορφο καθεστώς του κομμουνιστικού καπιταλισμού που γνωρίσαμε βρισκόμαστε στον αντίποδα, εδώ δεν λειτούργησαν ούτε τα θετικά του ενός συστήματος, ούτε του άλλου. Έτσι ξαφνικά και χωρίς να το καταλάβουμε βρεθήκαμε δέσμιοι των δανειστών μας έχοντας εκχωρήσει τα πάντα. Και παρ’ όλα αυτά συνεχίζουμε ακόμη και σήμερα μην έχουμε φτάσει στην ουσία της συζήτησης. Για παράδειγμα εδώ και ένα χρόνο γίνεται μια συζήτηση του παραλόγου για το θέμα των αποκρατικοποιήσεων και της κατάργησης φορέων του δημοσίου. Ουσιαστικά το αντικείμενο της διαβούλευσης είναι αν θα συνεχίσει να υπάρχει κάτω από τον κρατικό έλεγχο μια ευρεία γκάμα επιχειρήσεων και οργανισμών ή αν θα πρέπει να καταργηθούν. Ουσιαστικά μας απασχολεί σε ποιόν θα ανήκουν και αν θα καταργηθούν και δεν μας έχει απασχολήσει αν λειτουργούν σωστά και αν συμβάλουν στην αύξηση του εθνικού πλούτου…
Με άλλα λόγια δεν μας απασχολεί αν η γάτα πιάνει ποντίκια αλλά το χρώμα της!!! Λέγεται -αν και έχει διαψευστεί από του ιστορικούς - ότι την παραμονή της άλωσης οι λόγιοι του Βυζαντίου λογομαχούσαν για το φύλο των αγγέλων. Ακόμη και ψέμα να είναι σίγουρα είναι ενδεικτικό το πώς η τότε άρχουσα τάξη βίωνε την απειλή και την κατάρρευσει του κράτους. Αν παραλληλίσουμε την κατάσταση της χώρας σήμερα με το τότε, δεν απέχουμε πολύ από το να πούμε ότι ελέω μνημονίου και δανειστών εάλω η χώρα. Πως φτάσαμε όμως εδώ και ποιοι μας έφτασαν; Αλλά και τώρα, έστω την ύστατη στιγμή το ζητούμενο ποιο είναι; Το ιδιοκτησιακό καθεστώς ή ο τρόπος λειτουργίας και η αποτελεσματικότητα του δημόσιου τομέα; Θέματα, τα οποία αν ανοίξουν θα θιγεί ο πυρήνας του – υπό κατάρρευση - πολιτικού συστήματος οπότε για αυτό σκοπίμως η συζήτηση περιορίζεται στο αν η γάτα θα είναι άσπρη ή μαύρη και όχι αν πιάνει ποντίκια!!!
