Όλοι γνωρίζουν ότι η πτώση του Βυζαντίου, της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, δεν οφείλεται στους Οθωμανούς Τούρκους, οι οποίοι μάλλον ήταν μια λύση στο πρόβλημα, αλλά στη ληστρική πολιτική των δυτικών, έτσι όπως δόθηκε με την Δ’ σταυροφορία και στην φαυλότητα του τότε πολιτικού κόσμου η οποία εκφράστηκε από την δυναστεία των Αγγέλων. Όταν οι Οθωμανοί έφτασαν στα τείχη της Βασιλεύουσας τίποτα δεν θύμιζε το παλιό κλέος της αυτοκρατορίας, γι’ αυτό παρά τα δείγματα ηρωισμού των κατοίκων της η Πόλη έπεσε. Την επομένη – όσοι άρχοντες δεν είχαν διαφύγει στη Δύση – παρέδωσαν τα πλούτη τους στον Πορθητή και όταν αυτός τους ρώτησε γιατί δεν τα έδωσαν για την άμυνα της Πόλης, αυτοί γεμάτοι δουλοπρέπεια απάντησαν ότι τα κρατούσαν για να του τα χαρίσουν…
Αν τώρα όλα τα παραπάνω, μια συνοπτική αναφορά γεγονότων που καλύπτουν πάνω από δυο αιώνες παρακμής σας, θυμίζουν κάτι από τη νεοελληνική πραγματικότητα, τότε σίγουρα θα συμφωνήσετε ότι οι τελευταίοι δύο αιώνες του ελληνικού κράτους έχουν πολλά κοινά – τηρουμένων των αναλογιών – με εκείνη την εποχή. Τί περισσότερο είναι το νεοελληνικό κράτος από ένα εξάρτημα των δυτικών δυνάμεων που οφείλει την ύπαρξή του στη ναυμαχία του Ναυαρίνου; Αν τότε δεν είχαμε τον συνασπισμό των δυτικών δυνάμεων που καταβύθισαν τον αιγυπτιακό στόλο – την ύστατη ελπίδα της Υψηλής Πύλης – σήμερα δεν θα υπήρχε ίσως νεοελληνικό κράτος ή τουλάχιστον δεν θα είχε αυτή τη μορφή. Σε αυτό το γεγονός οφείλει την ύπαρξή του το νεοελληνικό κράτος και γι’ αυτό δύο αιώνες τώρα παραμένει εξάρτημα των συμφερόντων τους.
Η διαφορά με τις δύο εποχές που εξετάζουμε είναι ότι η τότε πολιτική τάξη (η δυναστεία των Αγγέλων) προκάλεσε – προσκάλεσε, τις δυτικές δυνάμεις να επέμβουν, τώρα η πολιτική – άκρως μεταπρατικού χαρακτήρα - τάξη είναι «διορισμένη» και αποτελεί το όργανο εκτέλεσης των συνταγών που τις υπαγορεύονται. Υπάρχει μια παροιμία που λέει: «Μην ζητάς καλλιγραφία από τα οπίσθια της μυλωνούς», που για την περίπτωση που εξετάζουμε θα μπορούσε να παραλλαχθεί: Μην ζητάς εθνική πολιτική και στρατηγική από μια πολιτική τάξη που λειτουργεί ως μεταπράτης των συμφερόντων των μεγάλων δυνάμεων.
Το ερώτημα τελικά είναι αν μια ανατροπή του πολιτικού συστήματος, από μόνη της, θα αποτελέσει την απαρχή μιας απεξάρτησης από τα εν λόγω συμφέροντα ή θα πρέπει να ζήσουμε μια πλήρη κατάρρευση του νεοελληνικού κράτους για να μπορέσει να αναδυθεί μια νέα πραγματικότητα. Όλα αυτά βέβαια με την προϋπόθεση ότι μια τέτοια εμπειρία θα λειτουργήσει διδακτικά για την μη επανάληψη των ίδιο λαθών, καθώς όπως είναι γνωστό κανείς δεν μένει με τις αλυσίδες τους αν δεν βολεύεται με αυτές…
