Στο σημείο που έχουμε φτάσει, σχεδόν όλοι οι δημόσιοι
υπάλληλοι θα πρέπει να θεωρούν τους εαυτούς τους εν δυνάμει απολυμένους, όχι
κατ’ ανάγκη – μόνο - επειδή η Τρόϊκα ως άλλος Μινώταυρος ζητάει συνεχώς «να
φάει» τα πιο επίλεκτα στελέχη του ελληνικού δημοσίου, ούτε επειδή δεν υπάρχει
ένας «Θησέας» να πάει να δώσει τη μάχη για να σταματήσουμε να πληρώνουμε τα
λύτρα στο θηρίο, με «ανθρώπινο αίμα». Όχι, δεν είναι μόνο αυτοί οι λόγοι που
τους οδηγούν στη θέση των εν δυνάμει μελλοθανάτων, το σημαντικότερο πρόβλημα
είναι ότι η ίδια η κρατική οντότητα, αυτό που ονομάζουμε «νεοελληνικό κράτος» δεν
μπορεί να δικαιολογήσει πλέον το λόγος ύπαρξής του. Προσφέρει, Υγεία, Παιδεία,
Ποιότητα ζωής ή Εθνική Ασφάλεια; Τίποτα ή για να μην είμαστε απόλυτοι όλα τα
προσφέρει με σημαντικές εκπτώσεις.
Ουσιαστικά ζούμε μια εκ των έσω κατάρρευση και η όποια
Τρόικα είναι παρούσα, υπάρχει απλά για να μας δημιουργεί την ψευδαίσθηση ότι
δεχόμαστε εισβολή… Είναι ο πλέον εύκολος τρόπος να δικαιολογηθούν οι «πατέρες»
του έθνους, για την παιδοκτονία που διαπράττουν. Το αξιοσημείωτο όμως δεν είναι
ούτε αυτό, αλλά το γεγονός ότι τα πάντα γίνονται δεκτά με μια ανυπόφορη
παθητικότητα. Όλοι εξημερώνουν τον φόβο που νοιώθουν πείθοντας τον εαυτό τους,
ότι «αφού τη γλύτωσα αυτή τη φορά» ίσως να μην έρθει ποτέ η σειρά μου. Μια
ακόμη νεοελληνική αυταπάτη, δείγμα της προϊούσας της κρίσης, επέκτασης του
κοινωνικού μηδενισμού.
Και ενώ λοιπόν θα περίμενε κανείς ότι θα εμφανιζόταν από
κάπου, από του πουθενά, ένας νέος Ιάσονας, να πάει να διεκδικήσει από την
Τρόικα, την σφετερισθείσα εξουσία, αυτός δεν εμφανίζεται… Ίσως γιατί η παρουσία
της Τρόικας – ως Θεία Πρόνοια - είναι μια κάποια λύση για να ξηλωθεί αυτό το
αμαρτωλό πολιτικό σύστημα που εξέθρεψε όχι μόνο την διαφθορά αλλά τον
εκμαυλισμό των συνειδήσεων και το οποίο κανείς δεν τολμούσε να θίξει. Όταν τα
στίφη των Οθωμανών είχαν εισβάλει στη Βασιλεύουσα, ο τελευταίος αυτοκράτορας
του Βυζαντίου, ζητούσε να βρεθεί ένας χριστιανός να του πάρει το κεφάλι για να
μην ατιμαστεί και πέσει από χέρι απίστου. Μέχρι σήμερα κανένας έλληνας
πολιτικός δεν έχει επιδείξει ανάλογη συμπεριφορά. Δείγμα της ποιότητάς που τους
διακρίνει…
Ίσως κάποιοι να αναζητούν ακόμη τον Ιάσονα που αν και
μονοσάνδαλος εμφανίσθηκε στη γενέτειρά του φορώντας το τομάρι ενός πάνθηρα και
κρατούσε από μία λόγχη στο κάθε του χέρι, με σκοπό να διεκδικήσει την εξουσία
που σφετερίστηκε ο Πελίας, ο οποίος και μόνο που τον είδε τρομοκρατήθηκε,
επειδή ένας χρησμός του είχε πει να «φυλαχθεί από τον μονοσάνδαλο.
«Μονοσάνδαλοι», δηλαδή επίδοξοι σωτήρες, υπάρχουν πολλοί ανάμεσα μας αλλά με
την υποταγή τους, την αναβλητικότητά τους, τον φόβο της ρήξης με το σάπιο και
το παρηκμασμένο, επέλεξαν την ατίμωση. Φοβήθηκαν τον «θάνατο», γιατί δεν είχαν
πιστέψει στην δυνατότητα της ανάστασης!!!
Θεόδωρος Α. Σπανέλης
