Οι επιχειρήσεις μιας χώρα, πέρα όλων των άλλων χωρίζονται σε
δύο κατηγορίες, αυτές που έχουν εξαγωγικό χαρακτήρα και σε αυτές που έχουν μη
εξαγωγικό χαρακτήρα, όσον αφορά την κατεύθυνση της δράσης τους. Για παράδειγμα
μια επιχείρηση δομικών υλικών έχει ή μπορεί να έχει εξαγωγικό χαρακτήρα, μια
επιχείρηση τουριστική επίσης έχει εξαγωγικό χαρακτήρα, ασχέτως αν οι υπηρεσίες
της προσφέρονται εντός της χώρας, αφού δημιουργεί ροή χρήματος προς το
εσωτερικό της χώρας, το ίδιο μπορεί να ισχύει και με τη παιδεία, να δημιουργεί
εισαγωγή χρήματος – και όχι εξαγωγή όπως συμβαίνει τώρα – με την προσέλκυση
ξένων φοιτητών. Στη δεύτερη κατηγορία, του μη εξαγωγικού χαρακτήρα, ανήκουν
σχεδόν στο σύνολό τους όλες οι δημόσιες υπηρεσίες, του στενού και του ευρύτερου
τομέα, πέρα ελαχίστων περιπτώσεων…
Θέλουμε να πούμε, ότι τώρα που τα οικονομικά μοντέλα
διάσωσης της χώρας έχουν καταρρεύσει με παταγώδη τρόπο, έχοντας οδηγήσει στην
εξαθλίωση και την ένδεια εκατομμύρια Έλληνες, είναι ώρα να καταφύγουμε στην «ανωτάτη
μπακαλική», αυτό σημαίνει ότι με την αρχή που λειτουργεί ένα «μπακάλικο» θα
πρέπει οι εξαγωγικού χαρακτήρα επιχειρήσεις να υπερτερούν έναντι των δεύτερων.
Όταν όμως η μισή οικονομία της χώρα ελέγχεται από το δημόσιο, ένα μεγάλο μέρος
του ιδιωτικού τομέα είναι εξαρτώμενο επίσης από το δημόσιο, πόσο θα αντέξει
αυτό το μοντέλο; Κι όμως αυτό είναι το μοντέλο επάνω στο οποίο χτίστηκε η
ανάπτυξη τα τελευταία 40 χρόνια. Και τώρα τι γίνεται; Εν μια νυχτί,
επιχειρείται η συρρίκνωση του δημόσιου τομέα, χωρίς όμως να έχουν προηγηθεί
εκείνες οι συνθήκες για την ανάπτυξη εξωστρεφούς χαρακτήρα επιχειρήσεων. Και
πώς να συμβεί αυτό όταν το ίδιο το κράτος έρχεται και «στραγγαλίζει» την
επιχειρηματική δράση, με συνέπεια οι όποιες επιχειρήσεις αντέχουν ακόμη να
επιλέγουν την φυγή στο εξωτερικό;
Η ανάπτυξη του ιδιωτικού τομέα, θα μπορούσε να απορροφήσει
όχι μόνο τους σημερινούς ανέργους αλλά και όσους θα προκύψουν από τις απολύσεις
στον δημόσιο τομέα, εφόσον έχουν τα αναγκαία προσόντα… Κανείς όμως δεν φρόντισε
να υπάρξουν αυτές οι επιχειρήσεις που θα προσφέρουν εργασία και θα γίνουν
μοχλός ανάπτυξης. Τα όσα συμβαίνουν στη χώρα μας θυμίζουν ημέρες του 1922, στη
Σμύρνη, όταν οι πρόσφυγες είχαν να αντιμετωπίσουν από πίσω τη φωτιά και το
μαχαίρι των Τούρκων, μπροστά τη θάλασσα με τους συμμάχους να ρεμβάζουν
αδιάφοροι και την κυβέρνηση να μην ξέρει τι να κάνει. Για τις συνέπειες αυτού
του «συνωστισμού» όλοι είναι ενημερωμένοι…
Η πολυπόθητη ανάπτυξη στη χώρα μας, είναι σαν το τρένο της
Καβάλας, ξεκίνησε να έρχεται πριν από εκατό χρόνια και ακόμη να φτάσει, υπάρχει
μόνο στα λόγια των πολιτικών και η όποια άφιξη μετατίθενται πάντα προς έναν
μελλοντικό, αλλά απροσδιόριστο χρόνο!!!
Θεόδωρος Α. Σπανέλης
