Γράφαμε χθες ότι στην χώρα που γέννησε την φιλοξενία δεν
είναι δυνατόν να έρχεται ο ΕΟΤ και με διαφημιστικό σποτ να μας παρακινεί να
γίνουμε φιλόξενοι. Δεν είναι δυνατόν στην χώρα που η φιλοξενία έχει αναχθεί σε
ιερό θεσμό, το επάγγελμα του σερβιτόρου να είναι συνώνυμο του υποτακτικού ή του
δούλου. Αναφέραμε επίσης πως συκοφαντήθηκε αυτό το επάγγελμα με το γνωστό
σύνθημα «δεν θα γίνουμε τα γκαρσόνια της Ευρώπης». Φυσικά αναφερόμαστε σε μια περίοδο
που ξεκίνησε κάπου στα τέλη της δεκαετίας του ’70 και συνεχίστηκε μέχρι τις ημέρες και στην
διάρκεια της συκοφαντήθηκε κάθε έννοια παραγωγικής δουλειάς. Δεν ήταν τιμητικό
για κάποιον να είναι τυροκόμος, σιδεράς ή οτιδήποτε άλλο είχε παραγωγικό
χαρακτήρα, οι επιλογές ήταν η αεριτζής ή μια θέση στο δημόσιο για ένα καλό και
σταθερό μισθό. Αλλά ας μην ανοίξουμε αυτό το κεφάλαιο παραπέρα για να μείνουμε
στο θέμα του τουρισμού και της φιλοξενίας.
Αν καταλήγουμε σε ένα συμπέρασμα είναι ότι εκείνο που μάθαμε
καλά είναι ότι η εργασία είναι ντροπή και μαζί δουλεία, εξ ου και δουλειά. Αν
θέλουμε να περάσουμε στο στάδιο της κοινωνικής ανάταξης ένα από τα πράγματα που
πρέπει να αλλάξουμε είναι αυτές οι αντιλήψεις και οι λέξεις που χρησιμοποιούμε.
Αντί λοιπόν να προσδιορίζουμε κάποιον που έχει αναλάβει να μας εξυπηρετήσει, ως
σερβιτόρο ή ως γκαρσόνι θα μπορούμε να πάμε σε κάτι άλλο, πιο ελληνικό σε
τελική ανάλυση, που θα μπορούσε να είναι «ο εξυπηρετητής»!!! Επειδή όμως ο όρος
λίγο ξενίζει και δεν είναι αυτό που ζητάμε επειδή ο χώρος του τουρισμού και της
φιλοξενίας θέλει να υπάρχει και μια λιγότερη πεζή προσέγγιση έτσι ώστε να δίνει
στον ξένο την δυνατότητα να αφεθεί στα συναισθήματα που του γεννάει ο τόπος και
οι άνθρωποι που ζουν σε αυτόν, μια άλλη καλύτερη, κατά την γνώμη μας, επιλογή
θα ήταν αυτός που τον εξυπηρετεί να ονομαστεί, «Αμφιτρύων»*.
Μόνο αν δώσουμε άλλη διάσταση στο κάθε επάγγελμα, μόνο αν
αναζητήσουμε το βαθύτερο νόημα σε ότι ο καθένας ετάχθη να διακονεί, μόνο τότε
θα ξεφύγουμε από τα μνημόνια, τους δανειστές και το ληγμένο προ καιρού πολιτικό
σύστημα, μόνο έτσι θα γίνουμε μια πλούσια χώρα, που δεν θα ζει με δανεικά αλλά
από τον πλούτο που θα παράγει ο κόπος και ο μόχθος των ανθρώπων της.
*Από τη φράση στο έργο του
Μολιέρου "Le véritable Amphitryon est l'Amphitryon où l'on dîne" («Ο
πραγματικός Αμφιτρύων είναι ο Αμφιτρύων όπου δειπνούμε»), η λέξη «αμφιτρύων»
στη γαλλική γλώσσα έγινε συνώνυμη του καλού και γενναιόδωρου οικοδεσπότη, όρος
που ως «μερικό» αντιδάνειο ήρθε και στη νέα ελληνική, όπου «Αμφιτρύων» σημαίνει
και τον οικοδεσπότη που μας προσφέρει γεύμα ή δείπνο.
Θεόδωρος Α. Σπανέλης
