Αναρωτιούνται πολλοί για το πώς γίνεται άλλες χώρες με
μεγαλύτερο δημόσιο έλλειμμα από αυτό της Ελλάδας να παραμένουν στο απυρόβλητο
της Τρόικας και του Δ.Ν.Τ. και η Ελλάδα
με την Κύπρο να έχουν βρεθεί κυριολεκτικά στο μάτι του κυκλώνα. Ακόμη και η
Ιταλία ή η Ισπανία είναι σε
καλύτερη μοίρα από εμάς, καθώς διαθέτουν οικονομία
με δεδομένα που της επιτρέπουν να ελπίζουν σε καλύτερες ημέρες. Με εμάς όμως τα
πράγματα είναι διαφορετικά και πρώτα απ΄ όλα η στόχευση είναι διαφορετική.
Γράφαμε από τότε που ξεκίνησαν τα προβλήματα ότι η κρίση στο σύμπλεγμα Ελλάδας
– Κύπρου είναι κύρια γεωστρατηγικής φύσης και επιτείνονται οι συνέπειες λόγω
του σαθρού πολιτικού συστήματος που υπάρχει. Πρώτα και κύρια όμως το πρόβλημα
έχει να κάνει με την Γεωγραφία και την Ιστορία της Ανατολικής Μεσογείου και με
τα τεκταινόμενα στην Μέση Ανατολή. Έχουν δρομολογηθεί οι εξελίξεις για τον
επανασχεδιασμό των συνόρων από την περιοχή της Εγγύς μέχρι έως και τα βάθη της
Μέσης Ανατολής. Το σχέδιο δεν είναι μελετημένο σε όλες του τις λεπτομέρειες,
πως θα μπορούσε άλλωστε με τόσες πολυπαραμετρικές καταστάσεις, ωστόσο η γενική
κατεύθυνση έχει διαφανεί. Τα σύνορα που προέκυψαν με το τέλος της
αποικιοκρατίας είναι σαφές ότι δεν μπορούν να εξυπηρετήσουν τις ανάγκες του
σήμερα, γι’ αυτό και γεννάνε συνεχώς συγκρούσεις και αντιπαραθέσεις, οπότε
αναμενόμενο ήταν ότι θα έφθανε η στιγμή της αλλαγής.
Οι καραμπόλες που γίνονται σε αυτές τις περιπτώσεις δεν
μπορεί να γνωρίζει κανείς που θα φτάσουν. Όπως για παράδειγμα κανείς δεν μπορεί
να προβλέψει το τι συμμαχίες μπορεί να δομηθούν ή να χαλάσουν. Δείτε τι γίνεται
με το Κουρδικό ζήτημα, εκεί που όλοι προδιέγραφαν την διάσπαση της Τουρκίας, η
νέα κυρίαρχη τάξη της επιδεικνύει μια αξιοζήλευτη δυναμική ενσωμάτωσης των
Κούρδων σε ένα νέο, αυτοκρατορικού τύπου, κράτος, βάζοντας την ταφόπλακα στις
Κεμαλικής έμπνευση λογική του εθνικού κράτους και κλείνοντας με αυτό τον τρόπο
επικίνδυνα μέτωπα. Η Τουρκία κατάφερε να φέρει και το Ισραήλ στην πόρτα της,
λόγω της ανάγκης του να περάσει από τα εδάφη της ο αγωγός του φυσικού αερίου.
Μην μας ξαφνιάζει, οι επαΐοντες στην Ελλάδα είχαν από καιρό λάβει τα μηνύματα
ότι ο υποθαλάσσιος αγωγός που ενώνει την Κύπρο με την Ελλάδα έχει μεγάλο κόστος
και πολλούς κινδύνους, λόγω του σεισμογενούς υπεδάφους και ότι η μόνη συμφέρουσα
λύση είναι η διέλευση από την Τουρκία!!!
Σε αντιδιαστολή με όλα τα παραπάνω βρίσκεται η Ελλάδα, η
οποία παραπαίει μέσα στην κρίση , αδυνατώντας να την κάνει ευκαιρία, αυτό που
επιχειρεί η Τουρκία με το Κουρδικό, ενώ την ίδια στιγμή απουσιάζει παντελώς από
την δημόσια συζήτηση το πολύ απλό ερώτημα: «Που πάμε;». Συνεχίζουμε να
πορευόμαστε άνευ ανάλυσης, άνευ σχεδίου και άνευ πολιτικού προσωπικού που θα
βάλει μια τελεία στην διαρκώς καθοδική σπειροειδή πορεία.
Θεόδωρος Α. Σπανέλης
