Όταν βρίσκεσαι σε ένα τόπο που δεν γνωρίζεις τίποτα γι’
αυτόν, είναι σαν να πατάς στο πουθενά. Είναι σαν να έχεις ξεκινήσει ένα ταξίδι,
στο οποίο περνάς από διάφορους πολύ ωραίους και
λιγότερο ωραίους τόπους, αλλά δεν γνωρίζεις που πας, είναι σαν ένα ταξίδι χωρίς αιτία και χωρίς προορισμό. Το ίδιο συμβαίνει και όταν βρίσκεσαι σε ένα τόπο, όμορφο που ο Θεός του έδωσε πλούσια προίκα, αλλά πέρα από την ομορφιά δεν βλέπεις τίποτε άλλο. Το απόλυτο σκοτάδι, το τίποτα…
λιγότερο ωραίους τόπους, αλλά δεν γνωρίζεις που πας, είναι σαν ένα ταξίδι χωρίς αιτία και χωρίς προορισμό. Το ίδιο συμβαίνει και όταν βρίσκεσαι σε ένα τόπο, όμορφο που ο Θεός του έδωσε πλούσια προίκα, αλλά πέρα από την ομορφιά δεν βλέπεις τίποτε άλλο. Το απόλυτο σκοτάδι, το τίποτα…
Κάπως έτσι συμβαίνει και στην Καβάλα, καθημερινά περνάμε από
διάφορα σημεία της πόλης, πατάμε χώματα, ανηφορίζουμε στενά, θαυμάζουμε τις
όμορφες εικόνες, αλλά δεν γνωρίζουμε που είμαστε, όχι με την έννοια της
γεωγραφίας, αλλά της Ιστορίας. Αν γνωρίζουμε έστω λίγα πράγματα, αυτά κύρια
αφορούν τα οθωμανικά μνημεία και αυτό γιατί κάποιοι που γνωρίζουν καλά την
δύναμη της Ιστορίας, φρόντισαν να τα αναδείξουν και μαζί και την ιστορία τους,
για να εξυπηρετήσουν φανερούς ή σκοτεινούς σκοπούς. Ωστόσο η πόλη, δεν είναι
μόνο οθωμανική, η περίοδος αυτή μπορεί να είναι η πιο πρόσφατη, αλλά είναι και
η πιο μικρή σε διάρκεια. Έχει προηγηθεί η επί επτά αιώνες – τουλάχιστον - περίοδος
της Χριστουπόλεως και η ακόμη πιο μακρά περίοδος της Νεαπόλεως, που φτάνει
σχεδόν τους δεκατέσσερις αιώνες ιστορίας. Μνημεία υπάρχουν για όλες τις
περιόδους, περισσότερα για την Οθωμανική, αλλά και για τις δύο παλαιότερες
περιόδους οίκησης της πόλης, αυτής της Νεαπόλεως και της Χριστουπόλεως,
υπάρχουν μνημεία τα οποία είναι θαμμένα, κάτω από δρόμους και οικοδομές. Κανέναν
δεν απασχολούν να αναδειχθούν ή για να μην είμαστε απόλυτοι, απασχολούν λίγους
«γραφικούς».
Δεν είναι όμως έτσι η σωστή στάση, η ανάδειξη του ιστορικού
παρελθόντος της πόλης, δεν είναι απλά η ενασχόληση κάποιων γραφικών, αλλά το
αίτημα, η φωνή αγωνίας όσων βλέπουν ένα θησαυρό θαμμένο, που παραμένει
αναξιοποίητος. Μέχρι πρόσφατα μαλώνανε σε κάθε γειτονιά της Ελλάδας για το
μεγάλο και άλυτο πρόβλημα της διαχείρισης των σκουπιδιών. Πόσες φορές δεν ήρθαν κάτοικοι περιοχών
αντιμέτωποι με τα ΜΑΤ, πόσες ώρες δεν ξοδεύτηκαν σε ατελείωτες συνεδριάσεις συλλογικών
οργάνων για να βρουν λύση σε αυτό το μέγα ζήτημα; Και έρχονται τώρα οι Γερμανοί
και ένα από τα δύο- τρία αιτήματα που
θέλουν, είναι να πάρουν και να εκμεταλλευτούν τα σκουπίδια μας!!! Τώρα είναι η
ώρα να φωνάξουμε «Κάτω τα χέρια από τα σκουπίδια μας», αλλά δεν το λέμε… Εκεί
που οι άλλοι βλέπουν μια πηγή πλούτου, εμείς βλέπουμε βάρος, εκεί που βλέπουν
μια ευκαιρία, εμείς βλέπουμε ένα πρόβλημα. Το ίδιο συμβαίνει και με την
Ιστορία. Εκεί που κάποιοι βλέπουν την Ιστορία ως βάρος, κάποιοι άλλοι την βλέπουν ως μια μεγάλη
πρόκληση… Η ονοματοδοσία του λιμανιού με το όνομα του Αποστόλου των Εθνών, αν
το θελήσουμε,- αυτό θα αποδειχθεί στο σύντομο μέλλον – είναι μια πρόκληση και
ίσως η αρχή για μια άλλη πορεία!!!
Θεόδωρος Α. Σπανέλης
