Ναι στην συνεργασία, αλλά…

Ακατήχητοι στη διαχείριση της κρίσης και χωρίς ένα στόχο μπροστά μας, προχωράμε αναζητώντας μια διέξοδο, η οποία όμως γίνεται όλο και πιο απόμακρη. Διανύουμε ήδη τον τέταρτο χρόνο της
μνημονιακής περιόδου της χώρας και ακόμη δεν έχουμε καταφέρει να δούμε την ελπίδα να γεννιέται. Η πολυπόθητη «λευτεριά» από το μνημόνιο είναι ένα ζητούμενο, το οποίο ελλείψει απτού χρονοδιαγράμματος, παραπέμπει στο γνωστό «πάλι με χρόνια και καιρούς»…

Κοιτάς γύρω σου και βλέπεις σκυφτούς ανθρώπους να περνούν, με την κατάθλιψη να έχει χαρακώσει τα πρόσωπά τους, οι περισσότεροι έχουν «πέσει» από τον πέμπτο όροφο, βρίσκονται με το πρόσωπο στο χώμα και αναρωτιόνται αν ζουν και αν υπάρχουν. Ζουν, αλλά διστάζουν να σηκωθούν, να τινάξουν την σκόνη από επάνω τους και να προχωρήσουν. Βλέπουν το νέο κυβερνητικό σχήμα και αναρωτιούνται αν αυτό που αντικρίζουν είναι προϊόν της τραυματισμένης φαντασίας τους ή κάποιος πονηρός και σκανδαλιάρης σκηνοθέτης τους έβαλε με το στανιό να δουν μια σουρεαλιστική κωμωδία.

Να ξεκαθαρίσουμε δεν είναι de facto αρνητική μια συνεργασία δύο ή τριών κομμάτων για να μπορέσουν αν διαχειριστούν την κρίση, αλλά… υπάρχει ένα «αλλά», που κάνει την διαφορά. Δεν θα αναφερθούμε στα μεγάλα, τα βαρύγδουπα και τα φαντασμαγορικά, για κοινή προγραμματική συμφωνία, δημόσιο διάλογο και τα σχετικά, απλά θα σημειώσουμε ότι δεν είναι δυνατόν αυτοί που έριξαν το καράβι στα βράχια, να κληθούν τώρα για να το σώσουν. Αν έχουμε κάτι ως μεγάλη ανάγκη σήμερα, ως ελληνική κοινωνία, αυτό είναι να απολέσουμε τη λογική της ατομικής σωτηρίας κα να αναζητήσουμε το μοντέλο της συλλογικής εξόδου από την κόλαση του μνημονίου. Συλλογική, όχι βέβαια με την λογική της αγελαίας κατάστασης, αλλά με τα χαρακτηριστικά μια συντεταγμένης και ευνομούμενης πολιτείας όπου η εξουσία, δεν ανήκει στους έχοντας και κατέχοντας, αλλά στους άριστους έτσι όπως αναδεικνύονται από τους αγώνες που έχουν δώσει. Αναφερόμαστε δηλαδή σε ανθρώπους – πολίτες που δεν υπέκυψαν στον πειρασμό να ματαιωθούν ως υπάρξεις περνώντας από την προκρούστεια κλίνη των κομμάτων. Οι κομματάνθρωποι τύπου Χρυσοχοϊδη ή Άδωνη Γεωργιάδη – ενδεικτική η αναφορά-, το μόνο που μπορούν να εγγυηθούν είναι η διάσωση και η αναπαραγωγή των κομματικού θερμοκηπίου που εξέθρεψε τόσο αυτούς, όσο και τα υπόλοιπα κηπευτικά που απαρτίζουν το πολιτικό μας, σύστημα.

Αν υπάρχει ένα ερώτημα τώρα, αυτό είναι το «Τι κάνουμε;», όπου δυστυχώς εδώ απάντηση δεν υπάρχει. Αν δεν πεθάνει κάτι , αν δεν ξεραθεί και δεν ξεριζωθεί το χρεωκοπημένο, δεν μπορεί να φυτρώσει κάτι καινούργιο στη θέση του. Η δημιουργία του κενού είναι προϋπόθεση για μια εκ νέου πλήρωση του χώρου. Όπως φαίνεται αυτή η διαδικασία παίρνει για λίγο παράταση και μας φέρνει πιο κοντά σε μια βίαιη ανατροπή του σάπιου που έχει κυριεύσει το πτωχό, πλην τίμιο βασίλειο της Ελλάδας. Βασίλειο; Ναι, γιατί έχει κανείς αμφιβολία ότι οι «βασιλείς» και οι «ευγενείς» δεν ζουν και δεν βασιλεύουν;

 

Θεόδωρος Α. Σπανέλης