Ώρες – ώρες αναρωτιέμαι αν έχουμε συναίσθηση του που
βρισκόμαστε. Αυτή τη στιγμή οι περισσότεροι Έλληνες ζούνε με την αγωνία της
χρεωκοπίας. Κοιμούνται – ξυπνάνε, αυτό έχουν στο μυαλό τους και τους πιάνει
πανικός. Κάποιοι δεν μπορούν να αντέξουν στην πίεση και τρελαίνονται, γι’ αυτό
και τα ψυχικά νοσήματα γνωρίζουν ημέρες δόξης, άλλοι δεν περιορίζονται στο να
κάνουν κακό μόνο στο εαυτό τους αλλά επεκτείνουν την παράφρων συμπεριφορά τους
και
προς τον περίγυρό τους. Υπάρχουν και κάποιοι άλλοι που έχουν βρει την πιο
«λογική λύση» να αρνούνται την ίδια την πραγματικότητα και να καταφεύγουν σε
παράλληλα σύμπαντα, όπου εκεί νοιώθουν δυνατοί, με αυτοπεποίθηση και ασφάλεια.
Όχι, δεν βρισκόμαστε μπροστά σε μια μεγάλη ανακάλυψη της φυσικής επιστήμης αλλά
σε ένα ακόμη παράδειγμα απόδρασης του μυαλού από την σκληρή πραγματικότητα.
Υπάρχουν δίπλα μας άνθρωποι που υποφέρουν, όχι απλά από την
κρίση, αλλά από την εσωτερική κατάρρευση του κρατικού μηχανισμού που
συμπαρασύρει και την κοινωνία. Αν το μοναδικό πρόβλημα σήμερα της Ελλάδας ήταν
το οικονομικό, ίσως τα προβλήματα δεν θα ήταν τόσο μεγάλα, ωστόσο ήδη ο εθνικός
κορμός έχει δώσει εκείνα τα δείγματα ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια εσωτερική
κατάρρευση, ανάλογη με αυτή που συμβαίνει σε ένα οργανισμό όταν αναπτύσσονται
αυτοάνοσα νοσήματα (Τα αυτοάνοσα νοσήματα είναι ασθένειες που προκύπτουν γιατί
το σώμα μας επιτίθεται και καταστρέφει τα δικά του κύτταρα και όργανα).
Συνέπεια τούτου είναι γύρω μας να δυστυχούν άνθρωποι,
πένητες, ανέστιοι και πλάνητες και να μην τυγχάνουν της αναγκαίας βοήθειας από
τους υπόλοιπους, που έχουν, που μπορούν, αλλά δεν θέλουν να προσφέρουν.
Προτιμούν για παράδειγμα να φροντίζουν τα αδέσποτα ζώα, παρά τα ταΐσουν έναν
πεινασμένο ή να πλύνουν τα ρούχα ενός αστέγου. Αν απουσιάζει κάτι από την
ελληνική κοινωνία της κρίσης, δεν είναι μόνο το χρήμα αλλά η απουσία της
αίσθησης της έννοιας της «κοινότητας». Το έχουμε σημειώνει και άλλη φορά ότι
όλο και περισσότερο έχουμε την αίσθηση ότι δεν «κοινωνούμε» αλλά απλά «συγκατοικούμε».
Ανεχόμαστε, ο ένας τον άλλον και όλοι μαζί βουλιάζουμε στην κινούμενη άμμο,
όπως η πρωταγωνίστρια, Γουίννι, στο έργο του Μπέκετ «Ευτυχισμένες ημέρες» που
βουλιάζει στο χωμάτινο λόφο, στην πραγματικότητα βουλιάζει στο υπαρξιακό της
κενό, αναπολώντας τις ευτυχισμένες ημέρες του παρελθόντος, ζει με την
ψευδαίσθηση ότι θα ξανάρθουν… Δεν προλαβαίνουν, έχει ήδη βουλιάξει… έχοντας
ζήσει με την προσμονή έφτασε μέχρι του σημείου της ματαίωσης της ίδιας της
ύπαρξής της. Η λύση ήταν μια, η απόδραση από αυτή την ψευδαίσθηση, αλλά δεν
τόλμησε!
Θεόδωρος Α. Σπανέλης
