Περπατάς στην αγορά με τα κλειστά καταστήματα και βλέπεις
μια πρωτόγνωρη κινητικότητα. Δεν είναι οι γνωστές εικόνες που υπήρχαν μέχρι
πριν μερικά χρόνια, όπου συνεχώς άνοιγαν καταστήματα για τα πιο απίθανα
πράγματα. Τώρα τα περισσότερα καταστήματα κλείνουν ή μετακομίζουν αλλού με
μικρότερο κόστος λειτουργίας. Βρισκόμαστε
για ακόμη μια φορά μπροστά σε ένα φαινόμενο μιθριδατισμού, όπου η σταδιακή
κατάρρευση της αγοράς δεν μπορεί να τροφοδοτήσει συναισθήματα οργής.
Για παράδειγμα τα τελευταία χρόνια μπορεί στην Καβάλα να
έχουν κλείσει μέχρι και 500 καταστήματα στο κέντρο και τις γειτονιές, αυτό
έγινε μέσα σε ένα διάστημα τριών χρόνων, αν όμως είχε γίνει μέσα σε 2 – 3 μήνες
θα ήταν πολύ διαφορετικά τα πράγματα…. Θα υπήρχε μια οργή και μια αγανάκτηση
που θα έσπαγε ακόμη και τα στεγανά που υπάρχουν στην κοινωνία της Καβάλας (!!!)
και θα δημιουργούσε πρωτόγνωρες καταστάσεις. Δεν έγινε όμως αυτό, η αγορά
καθημερινά βουλιάζει όλο και περισσότερο σε ένα βούρκο, από τον οποίο δύσκολα
θα μπορέσει να ανακάμψει.
Ποια μπορεί να είναι η απάντησε σε αυτή την κρίση; Κάποιοι
λένε ο τουρισμός!!! Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε, πέρασαν εκατοντάδες, ίσως
και χιλιάδες τουρίστες από την Καβάλα, «για μιλιούνια» μας μίλησε επαγγελματίας
που δραστηριοποιείται κοντά στο λιμάνι. Στην
ερώτηση για το τι τζίρους πέτυχε η
απάντηση ήταν απογοητευτική… Ναι ο τουρισμός μπορεί να είναι μια απάντηση, αλλά
για να αποτελεί λύση στο πρόβλημα πρέπει να γίνουν πάρα πολλά, από έργα και
επεμβάσεις στην πόλη, μέχρι αλλαγή νοοτροπίας των ίδιων των κατοίκων της. Για
το πρώτο δεν υπάρχουν πια χρήματα, για το δεύτερο δεν υπάρχει ακόμη η διάθεση.
Η τοπική αυτοδιοίκηση πλέον είναι ο φτωχός συγγενής ενός χρεωκοπημένου κράτους που
την έχει φορτώσει με ευθύνες οι οποίες ξεκινούν από την οικονομική ανάπτυξη της
πόλης και φτάνουν μέχρι την συντήρηση δομών κοινωνικής πρόνοιας!!! Ο νέος
καβαλιώτης, με τα πτυχία του, την κοινωνική του θέση (που έχει ή που πιστεύει
ότι έχει) αλήθεια πόσο έτοιμος είναι να πάει να δουλέψει ως γκαρσόνι σε ένα μεγάλο
ξενοδοχείο; Το σημειώνουμε ως παράδειγμα γιατί έχουμε την αίσθηση ότι θα
επιλέξει να απολαύσει τον φρέντο του στη λιακάδα παρά να πάει να εργαστεί σε
ένα από τα τουριστικά επαγγέλματα. Τότε θα αναρωτηθείτε προς τι τόση κουβέντα
για τον τουρισμό; Απλά για να δημιουργούμε την ψευδαίσθηση ότι υπάρχει ελπίδα ή
γιατί πιστεύουμε ότι όταν θα δημιουργηθούν θέσεις εργασίας, θα βάλουμε τους
αλβανούς να δουλεύουν και εμείς θα εισπράττουμε!!!
Ο τουρισμός μπορεί να αποτελέσει ελπίδα και μοχλός ανάπτυξης
αυτού του τόπου αλλά για να φτάσουμε στο σημείο να γίνει απτή, θέλει τόσο πολύ δουλειά που δεν ξέρουμε ποιος
θα την κάνει!!! Η πρόσφατη εμπειρία χρόνων μας διδάσκει ότι στα λόγια πάμε πολύ
καλά, στις πράξεις έχουμε σοβαρό πρόβλημα. Όσοι μιλούν από τα μπαλκόνια για την
τουριστική ανάπτυξη ας κατέβουν στην πιάτσα και να μας πουν πως αυτό θα γίνει
πράξη.
Θεόδωρος Α. Σπανέλης
