Αν συγκρίνεις μεγάλες επαναστάσεις, όπως είναι η
Αμερικανική, η Γαλλική, ακόμη και η Μπολσεβίκικη, με τα γεγονότα που σημάδεψαν
την Ευρώπη μετά τον πόλεμο, θα διαπιστώσουμε
πόσο συχνή είναι η κατάχρηση του όρου. Μεμονωμένα γεγονότα εξεγέρσεων όπως ο
Μάης του ’68
ή το Πολυτεχνείο στα καθ’ ημάς, βαπτίζονται ως επαναστάσεις για να σηκωθούν λίγο ψηλότερα από εκεί που βρίσκονται. Για απόπειρες επανάστασης μπορούμε να μιλήσουμε αλλά για επανάσταση δύσκολα. Το κύριο χαρακτηριστικό της επανάστασης είναι ότι οι μάζες έρχονται στο προσκήνιο της ιστορίας, ως πλημμυρίδα, επιτίθεται στις δομές της εξουσίας, και ακόμη όταν έρθει η εποχή της άμπωτης, αυτό που μένει είναι τελείως διάφορο από αυτό που προηγήθηκε. Παράδειγμα ενδεικτικό το γεγονός ότι στην Γαλλία, η επανάσταση κατήργησε τη φεουδαρχία και ανέδειξε το νέο πολίτευμα της Αστικής Δημοκρατίας. Στην μεταπολεμική Ευρώπη τέτοια γεγονότα δεν υπήρξαν, ποτέ δεν αμφισβητήθηκε σοβαρά με την έννοια της μαζικότητας του αιτήματος η κοινοβουλευτική δημοκρατία. Ακόμη και σήμερα, στην Ελλάδα της κρίσης, μπορεί να είναι πολλοί αυτοί που βρίζουν την Βουλή (γνωστό το σύνθημα: «Να καεί, να καεί το μπ… η Βουλή) αλλά ελάχιστοι είναι αυτοί που επιχειρούν να θέσουν το ζήτημα της δημιουργίας μια άλλης δομής εξουσίας πιο άμεσης, πιο αντιπροσωπευτικής που να στηρίζεται στην αρχή της ανακλητότητας. Ακόμη και αυτοί που κατανοούν ότι πολλά από τα προβλήματα της σημερινής Ελλάδας είναι απόρροια των δομών του πολιτικού συστήματος δεν τολμούν να θέσουν αυτά τα ζητήματα. Κι όχι μόνο αυτό.
ή το Πολυτεχνείο στα καθ’ ημάς, βαπτίζονται ως επαναστάσεις για να σηκωθούν λίγο ψηλότερα από εκεί που βρίσκονται. Για απόπειρες επανάστασης μπορούμε να μιλήσουμε αλλά για επανάσταση δύσκολα. Το κύριο χαρακτηριστικό της επανάστασης είναι ότι οι μάζες έρχονται στο προσκήνιο της ιστορίας, ως πλημμυρίδα, επιτίθεται στις δομές της εξουσίας, και ακόμη όταν έρθει η εποχή της άμπωτης, αυτό που μένει είναι τελείως διάφορο από αυτό που προηγήθηκε. Παράδειγμα ενδεικτικό το γεγονός ότι στην Γαλλία, η επανάσταση κατήργησε τη φεουδαρχία και ανέδειξε το νέο πολίτευμα της Αστικής Δημοκρατίας. Στην μεταπολεμική Ευρώπη τέτοια γεγονότα δεν υπήρξαν, ποτέ δεν αμφισβητήθηκε σοβαρά με την έννοια της μαζικότητας του αιτήματος η κοινοβουλευτική δημοκρατία. Ακόμη και σήμερα, στην Ελλάδα της κρίσης, μπορεί να είναι πολλοί αυτοί που βρίζουν την Βουλή (γνωστό το σύνθημα: «Να καεί, να καεί το μπ… η Βουλή) αλλά ελάχιστοι είναι αυτοί που επιχειρούν να θέσουν το ζήτημα της δημιουργίας μια άλλης δομής εξουσίας πιο άμεσης, πιο αντιπροσωπευτικής που να στηρίζεται στην αρχή της ανακλητότητας. Ακόμη και αυτοί που κατανοούν ότι πολλά από τα προβλήματα της σημερινής Ελλάδας είναι απόρροια των δομών του πολιτικού συστήματος δεν τολμούν να θέσουν αυτά τα ζητήματα. Κι όχι μόνο αυτό.
Κόμματα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ που έστω και σε ένα φραστικό επίπεδο
έβαζαν κάποια από αυτά τα ζητήματα, σπεύδουν να φωνάξουν το «απεταξάμην» από
τις βέβηλες και ακάθαρτες σκέψεις… με έπαθλο την εξουσίας. Μα αν σκοπός του
ΣΥΡΙΖΑ είναι να κυβερνήσει όπως τα κόμματα εξουσίας, της καθεστηκυίας τάξης, τι
νόημα έχει να του δώσουμε την ευκαιρία να κυβερνήσει; Το ζητούμενο σήμερα, στην
Ελλάδα της κρίσης, είναι η εναλλαγή κομμάτων στην εξουσία; Αυτό λειτούργησε και
αποτέλεσμα δεν είδαμε. Αλλαγή δομών και αντιλήψεων χρειάζεται και όσο ο ΣΥΡΙΖΑ
προσομοιάζει στο ΠΑΣΟΚ και στην ΝΔ, τόσο θα δημιουργείται στους πολίτες η
αίσθηση ότι η επαναστατική πλημμυρίδα πέρασε και άρχισε η άμπωτις, όπου όπως
συμβαίνει όταν αποσύρεται η θάλασσα, φαίνεται η γύμνια του βυθού με τα
σκουπίδια που φιλοξενεί... Επιπλέον η απουσία μιας πολιτικής ανατροπής των
δομών που οδήγησαν την χώρα σε αυτό το κατάντημα δίνει το δικαίωμα σε κάθε
σκεπτόμενο πολίτη να πει, «όλοι τα ίδια είναι».
Όλα τα παραπάνω γράφτηκαν εξαιτίας της μετατροπής του ΣΥΡΙΖΑ
από κόμμα συνιστωσών σε κόμμα μελών ή καλύτερα όπως το είπε ο πρόεδρός του: «Ας
αφήσουμε, όμως, πίσω τη δημοκρατία των συνιστωσών και ας κάνουμε ένα βήμα
μπροστά. Ας προχωρήσουμε στη δημοκρατία των μελών»…. Τι έχεις παντελάκη μου; Ό,τι
είχα πάντα!!!
Θεόδωρος Α. Σπανέλης
