Μετράει μέρες από την εποχή που αρχίζει η παρακμή της
Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και φτάνει μέχρι σήμερα η τάση φυγής προς το
εξωτερικό. Τότε προς την Δύση, τώρα προς όλα τα σημεία του ορίζοντα. Η ξενιτιά
σε αυτό τον τόπο έχει μια μακραίωνη ιστορία και όσο και αν πονάει, σε πολλές
περιπτώσεις φαίνεται ως η καλύτερη λύση. Η ξενιτιά ως απόφαση προϋποθέτει μια
σειρά από σκέψεις που σημαδεύουν τον υποψήφιο μετανάστη. Ως επί τον πλείστον
είναι λόγοι βιοπορισμού που τον βάζουν στην σκέψη να μαζέψει ότι έχει και δεν
έχει και να φύγει, είναι το αίσθημα της ασφυξίας ότι στα αδιέξοδα της ζωής του
δεν υπάρχει μια λύση, ακόμη – ακόμη και το αίσθημα της απελπισίας, το αίσθημα
ότι εδώ δεν μπορεί να συμβεί κάτι που να αλλάξει τη ροή των πραγμάτων και τέλος
είναι το αίσθημα της ματαιότητας… Το αίσθημα ότι όσο και να προσπαθήσω εδώ δεν
μπορώ να αλλάξω κάτι!!! Γενικά μια πλειάδα αρνητικών συναισθημάτων
προετοιμάζουν ένα άνθρωπο για να σηκωθεί και να φύγει από το τόπο που
γεννήθηκε, από την γη των προγόνων του. Οι περισσότεροι φεύγουν με την υπόσχεση
κάποια στιγμή να γυρίσουν, ελάχιστοι το πετυχαίνουν. Αν γυρίσουν, θα γυρίσουν
ως τουρίστες. Ουσιαστικά δηλαδή οι σημερινοί μετανάστες είναι οι τουρίστες του
αύριο…
Σήμερα που η χώρα μετά το μεγάλο πάρτι της αφροσύνης και της
μίζας έχει οδηγηθεί στο βάραθρο της μνημονιακής πολιτικής, πολλοί είναι αυτοί
που βλέπουν την φυγή ως λύση, πολλοί εξ αυτών το έχουν ήδη επιχειρήσει.
Φορτώνονται τα ματαιωμένα όνειρα στην πλάτη τους, παίρνουν ότι χρήματα μπορούν να
μαζέψουν και φεύγουν. Φεύγουν άνθρωποι, φεύγουν επιχειρήσεις, γενικά κάποιοι
συνεχώς φεύγουν γιατί δεν αντέχουν άλλο…
Αναρωτιέται κανείς, για το ποιοί θα μείνουν; Αναρωτιέται
κανείς ότι η φυγή είναι μια πράξη παραχώρησης της ελπίδας που αναλογεί στον καθένα;
Πως μπορεί κάποιος να «χαρίζει» αυτό που του ανήκει για να πάει να διεκδικήσει
το ίδιο πράγμα σε μια ξένη κοινωνία και μάλιστα χωρίς να είναι σίγουρος ότι θα
το κερδίσει; Μας μιλάνε για τους επιτυχημένους Έλληνες μετανάστες στο εξωτερικό,
μαθαίνουμε μόνο γι’ αυτούς, ξέρετε γιατί; Γιατί με τους αποτυχημένους που είναι
οι περισσότεροι κανείς δεν ασχολείται.
Δεν θέλω να κατακρίνω όποιον αποφασίσει να φύγει για μια
καλύτερη τύχη, ανθρώπινο είναι η αναζήτηση μια άλλης, ίσως καλύτερης ζωής, όταν
όμως αυτό αποκτάει μαζικά χαρακτηριστικά είναι ένα πρόβλημα που δεν μπορεί να
μένει στο σκοτάδι. Γιατί ένας πόλεμος ή χρήση των ναρκωτικών ή οι άλλες
εξαρτήσεις να αποτελούν μικρότερο πρόβλημα για μια κοινωνία; Μια «κοινωνία» που
δημιουργεί στα μέλη της το αίσθημα της φυγής, ουσιαστικά δεν τα σκοτώνει, δεν τα
εξαφανίζει από τη δική της γεωγραφία; Ένοχοι δεν υπάρχουν γι’ αυτό το έγκλημα;
Θεόδωρος Α. Σπανέλης
