Μαζί με τα σχολεία επιστρέφουμε όλοι στην ρουτίνα που μας
προετοιμάζει για ακόμη ένα σκληρό χειμώνα. Το φθινόπωρο έρχεται και πέρα από
σύννεφα και βροχές φέρνει και τα πρώτα σημάδια της επερχόμενης κατάρρευσης.
Όποιος ζει στην πραγματική οικονομία και την αληθινή ζωή, γνωρίζει πολύ καλά
ότι οι πανηγυρισμοί του είδους «μπαίνουμε σε τροχιά ανάπτυξης» ή το άλλο
ευτράπελο «παρουσιάζουμε ήδη πρωτογενές πλεόνασμα», είναι κουτόχορτο για
αγελάδες!!! Η αλήθεια είναι ότι οι στρόφιγγες του δημοσίου προς την αγορά έχουν
κλείσει και συνολικά ο δημόσιος τομέας στενός και ευρύτερος, έχουν φεσώσει τους
πάντες. Ελάχιστοι πλέον είναι οι επαγγελματίες που μπορούν να αντεπεξέλθουν
στις υποχρεώσεις τους σε αυτό το καθεστώς οικονομικής ασφυξίας. Το δημόσιο πλέον
πληρώνει μόνο μισθούς και συντάξεις (μέχρι πότε άραγε), ενώ την ίδια στιγμή
αφαιρεί με τους φόρους από την αγορά χρήμα που αν και ελάχιστον κινείται.
Το αδιέξοδο είναι προφανές, τα λουκέτα ακολουθούν το ένα το
άλλο, η ανεργία έχει φτάσει στο ύψος ρεκόρ 27,9% για τον περασμένο Ιούνιο και
θα έχει πολύ ενδιαφέρον να δούμε που θα φτάσει το χειμώνα που δεν θα υπάρχει η
ευεργετική επίδραση της πραγματικά αυξημένης τουριστικής κίνησης. Μια κίνηση
που αυξήθηκε φέτος συγκυριακά λόγω των αναταραχών σε Τουρκία και Βόρειο Αφρική.
Σε ένα δύο χρόνια θα εξανεμιστούν χωρίς να το καταλάβουμε, αν ειρηνεύσει η
περιοχή. Ουσιαστικά η αυξημένη τουριστική κίνηση έδωσε μια ανάσα στην αγορά και
δημιούργησε στους κυβερνώντες της ψευδαίσθηση ότι έρχεται η ανάκαμψη. Αν δεν
κάνουμε εκείνα τα σοβαρά βήματα που χρειάζεται για να σταθούμε τουριστικά στο
τέλος δεν θα μείνει τίποτα.
Αντί λοιπόν το ελληνικό κράτος να ασχολείται με το πώς θα
δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για το στήσιμο μιας αξιόπιστης τουριστικής βιομηχανίας,
αναλώνεται στην διαχείριση όλων εκείνων των αδιέξοδων καταστάσεων που μας
έφτασα εδώ, για τον απλό λόγο ό,τι φοβάται ότι αν ξεμπερδέψουμε με όλα αυτά,
αυτό θα είναι και το τέλος του. Το πολιτικό σύστημα με ανεπτυγμένο ιδιαίτερα το
αίσθημα της αυτοσυντήρησης, κινείται με μοναδικό γνώμονα πως θα περάσει την
καταιγίδα χωρίς απώλειες, αδιαφορώντας αν αφήνει πίσω τους στάχτες… ανεργία,
αυτοκτονίες, μετανάστευση και μια οικονομία θρύψαλα. Πόση υπομονή ακόμη
μπορούμε να επιδείξουμε;
Η σημερινή Ελλάδα περισσότερο από ποτέ άλλοτε θυμίζει αρχαία
τραγωδία, φτάνοντας τους ανθρώπους της στα όρια της ανθρώπινης ύπαρξης. Ένα
μεγάλο μέρος του πληθυσμού επιβιώνει οριακά, με τον αριθμό αυτόν να μεγαλώνει
συνεχώς. Αντί λοιπόν να υπάρχει πόνος, συμπόνια και στήριξη από το πολιτικό
προσωπικό προς τους πολίτες, υπάρχει μια εντεινόμενη αντιπαράθεση, από εδώ οι
μεν και από εκεί οι δε… Λες και υπάρχουν άνθρωποι που περισσεύουν!
Θεόδωρος Α. Σπανέλης
