Μιλάμε και υποστηρίζουμε ότι είμαστε μια κοινωνία
αλληλεγγύης, μια κοινωνία δημοκρατική που πολεμάει τον φασισμό, μια κοινωνία
αντιρατσιστική και σε κάθε ευκαιρία – παρά την κρίση – δίνουμε τον οβολό μας
για τα παιδιά της Αφρικής. Όταν όπως βγαίνουμε με το αυτοκίνητο ή το μηχανάκι
δεν σκοτιζόμαστε και πολύ – πολύ να το παρκάρουμε επάνω σε μια ράμπα για
ανάπηρους ή σε μια διάβαση πεζών, γιατί εκείνη τη στιγμή έχουμε τη δύναμη που
μας δίνει η μηχανή. Ενώ ο ανάπηρος τι έχει; Ένα καροτσάκι ή ένα μπαστούνι, ούτε
στην μία, ούτε στην άλλη περίπτωση μπορεί να κάνει τίποτα περισσότερο από το να
προσπεράσει το «εμπόδιο» που του βάλαμε στο δρόμο του. Εκείνη τη στιγμή είναι
σαν να του λέμε: «υποτάξου στην δική μας δύναμη, είσαι ανάπηρος και δεν μπορείς
να αντισταθείς». Αν αυτό δεν είναι κοινωνικός φασισμός τι είναι; Αν αυτό δεν
είναι φασίζουσα συμπεριφορά που εκπορεύεται από όλους τους πολιτικούς χώρους
τότε τι είναι;
Με την λέξη «ανάπηροι» ή καλύτερα ΑμεΑ δεν νοείται μόνο
αυτός που είναι τυφλός ή που έχει κινητικότητα προβλήματα, αλλά και ο
ηλικιωμένος, η μάνα με το καροτσάκι που για να περάσει πρέπει να κατέβει στο
δρόμο και να φέρει το μωρό της στο ίδιο ύψος με την εξάτμιση.
