Πέμπτη 29 Αυγούστου 2013

Νότες με πανσέληνο στους αρχαίους Φιλίππους


Γράφει η Χρυσούλα Βακιρτζή


Μια γλυκά μεθυστική ευωδιάς από θυμάρι, πεύκο και φρέσκια χλόη, με συνεπήρε καθώς το ταξί μετρούσε χιλιόμετρα και στροφές που με οδηγούσαν στον αρχαιολογικό χώρο των Φιλίππων. Πανσέληνος μιας Αυγουστιάτικης Τετάρτης  του 2013 και… ναι, παρά τις υψηλές θερμοκρασίες του φετινού μου, επιλεγμένα μοναχικό, καλοκαιριού μου, ναύλωσα το ραδιοταξί των ΑμΕΑ για να τρέξω στη μουσική εκδήλωση που οργάνωνε το Δημοτικό Ωδείο Καβάλας.

Δεν ήθελα με τίποτα να χάσω τη μαγεία αυτής της βραδιάς. Άλλωστε, πρώτη φορά συμμετείχα και τρύπωνα σε παρόμοιο όνειρο, γιορτή μέθεξης Φύσης, πλανητών, Ανθρώπων, Τέχνης.

«Α, ο έρωτας! Μαγεία είναι εδώ, Χρυσούλα…», μου είπε ο συμπαθής νεαρός οδηγός, μόλις είδαμε την Αρχαία Αγορά να λούζεται σε φως απαλό γαλαζωπό. Βέβαια, το εκεί έδαφος, μαζί με τα αρχαία μονοπάτια πήγε να μας… τσινίσει, εξαιτίας του αμαξιδίου μου, αλλά  το άρωμα του πευκοθύμαρου, φώναζε ένα παιδιάστικο ‘πριτς’ κι έτσι ως δια μαγείας βρέθηκα να απολαμβάνω θέα Σελήνης και Αρχαίας Αγοράς, σε μια από της  καλύτερες θέσεις!

Εκεί, η Μαριάννα Κεσόγλου, ο Ναπολέων Κουκουζήνας (τραγούδι) και ο Γιάννης Κανάκης (πιάνο) περίμεναν τον άνθρωπο και τη σελήνη του, τούτο το τρικυμισμένο και πάντα μετέωρο αλάνι του ουρανού, για να γεμίσουν με νότες τη νύχτα. Τη νύχτα της πανσέληνου, που κάνει τους ποιητές να κάτσουν στην πέτρα της υπομονής και τα μαχαίρια γίνονται δίκοπες αγάπες, για να αλαφιάσουν και την πιο πεζή καρδιά. Ανελέητα. Απαλά. Διθυραμβικά, σαν αλαργινά κύματα τη θάλασσας και του έρωτα…

Αν και δεν ήθελα να μου μιλά κανείς, να μην αποσπά τίποτα την προσοχή και την τρέλα μου, κάποια στιγμή η μοναξιά  πήγε να μου την χαλάσει. Θα ήθελα μ’ εκείνο το ρημάδι το κινητό μου, να καλέσω κάποιον δικό μου και να μοιραστούμε μια μελωδία. Βλέπεις, στον Κήπο της Εδέμ, της κάθε Εδέμ, υπάρχει ο Κήπος μιας Γεσθημανής της θλίψης, του ανολοκλήρωτου… Με πόσες απώλειες, θέε μου, γεμίζει η πληρότητα;

Έστρεψα ξανά το βλέμμα στη σελήνη, ενώ δίπλα μου αρκετές νεαρές κοπέλες είχαν ξαπλώσει στο έδαφος –παραδομένες στην ηδονή της γήινης μήτρας – μητέρας και στον έρωτα του Οιδίποδα – αδερφού – πατέρα.

Ναι, πάντα χάρτινο θα είναι το φεγγαράκι και ψεύτικη η ακρογιαλιά, όταν έρχεται η ώρα να κοιμηθούμε αγκαλιά και να μπερδευτούν τα όνειρά μας. Γιατί… Γιατί, ο ύστατος  σπασμός του έρωτα, της ζωής, του θανάτου, του κάθε ολοκληρωτικού δοσίματος δηλαδή, όλα γίνονται μοναξιά και προσωπική μας στιγμή / υπόθεση. Κι αυτό, όχι από πεσιμισμό, μοιρολατρία, απλά μένεις μόνος γιατί αυτή η μοναξιά σου εμπεριέχει τον άλλον τον οποίο μέχρι εκείνη τη στιγμή, δεν ήξερες πως είναι τόσο ωραίος –τόσο ελεύθερος και τόσο δικός σου συνάμα.

Αστέρι μου, φεγγάρι μου, κοντά σου θα ‘ρθω πάλι, μια και σ’ ακολουθώ και πάνω σου κολλάω κάθε που έχει νότες γεμάτες πανσέληνο σε αγορές που η ψυχή πλημμυρίζει πευκοθύμαρο κι όχι ντελάληδες να σε ξεκουφαίνουν με εκκωφαντικές φωνές στο ξεπούλημα του όσο όσο…