Γνωρίζετε ότι η υπνοβασία είναι μια διαταραχή του ύπνου
όπου ο παθών κινείται χωρίς να έχει συναίσθηση. Πρόσφατα στην Αμερική
διαπιστώθηκε μια νέα παραλλαγή, νέοι έστελναν στον ύπνο τους sms με τα κινητά
τους τηλέφωνα!!! Αν τα φώτα της επιστήμης στρέφονταν προς την Ελλάδα της κρίσης
ίσως να διαπίστωναν ότι το φαινόμενο είναι πολύ πιο περίπλοκο και πέρα από μια
διαταραχή του ύπνου μπορεί να είναι ένα σύνδρομο που διέπει μια ολόκληρη
κοινωνία. Το χαρακτηριστικό αυτή της κατάστασης θα μπορούσε να είναι η απουσία
συνείδησης και η λειτουργίας των ανθρώπων ως αυτοματισμοί.
Όχι η αναφορά δεν γίνεται μόνο για την «ανεκτικότητα» της
κοινωνίας απέναντι στην βίαιη αποδόμηση της κοινωνίας, αλλά και στην αδιαφορία
που επιδεικνύουμε απέναντι στην Ιστορία και τους νόμους της. Αυτές τις ημέρες
μια λαμπαδηδρομία έφερε στην προσκήνιο το ζήτημα της «ελληνοβουλγαρικής φιλίας»
και έγινε και μια τελετή στην παραλία, προχθές το βράδυ, στην οποία παρέστει
και ο διοικητής της ΧΧ Μεραρχίας τεθωρακισμένων… πέρα από τους όποιους
πολιτικούς εκπροσώπους της Καβάλας και πόλεων της νοτίου Βουλγαρία. Κατά το
τυπικό η εκδήλωση είχε ένα χαρακτήρα αλληλογνωριμίας και προσέγγισης με σκοπό
την ανάπτυξη του τουρισμού. Μέχρι εδώ κανένα πρόβλημα, αν εξαιρέσουμε το γεγονός
ότι η εκδήλωση εξελίχθηκε σε εμποροπανήγυρη με την πώληση διαφόρων παραδοσιακών
προϊόντων της γείτονος χώρας. Από την στιγμή που είμαστε γείτονες, οφείλουμε
για το κοινό καλό να συνεργαστούμε και ο τουρισμός είναι το πιο πρόσφορο μέσο,
για τους Βούλγαρους η Ανατολική Μακεδονία και η Θράκη είναι η πιο κοντινή και
όμορφη θάλασσα και για μας η Βουλγαρία προσφέρει πάρα πολλά στον χειμερινό
τουρισμό.
Εξαιτίας της Βουλγαρικής στάσης όμως, όσες προσπάθειες και
αν γίνουν για την προσέγγιση των δύο λαών, πάντα θα υπάρχουν κάποια αγκάθια!!!
Μπορεί ο εκπρόσωπος της βουλγαρικής εθνικής ραδιοφωνίας να δήλωσε με καμάρι ότι
υπάρχουν πέντε πόλεις της Βουλγαρίας στις οποίες υπάρχουν ισάριθμοι δρόμοι με
το όνομα της «ΚΑΒΑΛΑΣ», αλλά στα δικά μας αυτιά δεν ήχησε καθόλου έτσι, αλλά ως
μια υπενθύμιση του εθνικιστικού αλυτρωτισμού των βόρειων γειτόνων μας. Θα
μπορούσαμε να συμφωνήσουμε με την κυρία εκ Βουλγαρίας που με τα σπαστά ελληνικά
της έκανε την εκφώνηση της εκδήλωσης δηλώνοντας ότι είναι πλέον καιρός να
σταματήσει το μίσος ανάμεσα σε Έλληνες και Βούλγαρους και να αναπτυχθεί η φιλία
και η συνεργασία, αρκεί όμως πρώτα να γίνουν κάποια πράγματα, θα προσθέταμε.
Όποιος έχει διαβάσει στοιχειωδώς την τοπική ιστορία,
γνωρίζει ότι στις τρείς βουλγαρικές κατοχές οι καβαλιώτες υπέφεραν (μάλιστα
στην πρώτη και οι μουσουλμάνοι είχαν πληρώσει βαρύ φόρο αίματος). Εγκλήματα
κατά της ανθρώπινης ζωής έγιναν σε όλη την Ανατολική Μακεδονία (ποιος μπορεί να
ξεχάσει το Δοξάτο), αλλά και κατά της πολιτιστικής κληρονομίας (Κειμήλια Μονών εικοσιφοίνισσας,
Τιμίου Προδρόμου κ.λ.π.). Για όλα αυτά δεν έχει ζητήσει ούτε μια συγγνώμη, δεν
έχει αναγνωρίσει ούτε ένα έγκλημα, δεν έχει κάνει ούτε μια πράξη μεταμέλειας,
το βουλγαρικό κράτος, με όποιο καθεστώς και αν είχε… Αν δεν το ζητήσουμε οι
ίδιοι οι πολίτες του σήμερα που μπορο, πως μπορεί να προχωρήσει αυτή η φιλία
που και οι δύο πλευρές την έχουμε ανάγκη;
Θεόδωρος Α. Σπανέλης
